πολύ θλιμμένο βλέμμα κόκκινο σαν αίμα και όχι ροζ το βλέπω εγώ... και ένα πουλάκι, μια νότα αισιοδοξίας!!! Η παραίτηση του ανθρώπου και η προσπάθεια του πτηνού της επαναφοράς στα γήινα, στην ίδια τη ζωή...
:))) Αν ήμουν δίπλα θα του χαμογελούσα ... είμαι σίγουρη ότι θα πρόσεχε το πουλάκι και το κόκκινο χρώμα θα κάλυπτε το γκρίζο, (όχι, όχι, δεν μιλάω για τo κόκκινο του πόνου ή για αποτέλεσμα ...ερυθρόδερμου:))...αλλά για το κόκκινο της ζωντάνιας.
πολύ θλιμμένο βλέμμα
ReplyDeleteκόκκινο σαν αίμα και όχι ροζ το βλέπω εγώ...
και ένα πουλάκι, μια νότα αισιοδοξίας!!!
Η παραίτηση του ανθρώπου και η προσπάθεια του πτηνού της επαναφοράς στα γήινα, στην ίδια τη ζωή...
αυτό το συναίσθημα μου προκαλεί η ζωγραφιά σου!
Και αυτός "οίμοι" μοιάζει να αναφωνεί...
ReplyDeletelogia Χαίρομαι που είδες τόσα πολλά και σ'ευχαριστώ!
ReplyDeleteh.constantinos Μάλλον σιωπηλό τον βλέπω ;-)
:)))
ReplyDeleteΑν ήμουν δίπλα θα του χαμογελούσα ... είμαι σίγουρη ότι θα πρόσεχε το πουλάκι και το κόκκινο χρώμα θα κάλυπτε το γκρίζο, (όχι, όχι, δεν μιλάω για τo κόκκινο του πόνου ή για αποτέλεσμα ...ερυθρόδερμου:))...αλλά για το κόκκινο της ζωντάνιας.
άστρια "Αν ήμουν δίπλα θα του χαμογελούσα": Και θα σού αντιχαμογελούσε οπωσδήποτε, δεν έχω καμμιάν αμφιβολία!
ReplyDeleteasí estaba hoy dodo, hasta que llegó tu comment!
ReplyDeletegracias!!!
ingrid a los 26 ;-)
ReplyDelete