Kι αυτοί που αρμενίζουνε Κι εκείνοι που πετάνε Με σύμφωνο συμβίωσης, Στεφάνι,ή ό,τι νάναι Τρελλά σαν ερωτεύονται Αντάμα τραγουδάνε Μ’αν γίνει η αγάπη βάσανο Κι οι βράχοι πια λυγάνε
[Μα κι όσοι…κοροϊδεύουνε Στο πάτο θε να πάνε :Ρ ]
(Κι αυτοί που μ’απειλήσανε -πρωί σα δεν ξυπνάνε- Τη σκόνη μου ας φάνε :D )
Τα πόδια σα κτυπήσουνε Το σώμα θ' αρμενίσει Μα αν τα χέρια στα κρυφά Κρατιούνται αγκαλιασμένα Τα βρύα θα πληθύνουνε Θα κρύψουνε κι εμένα Τι κι αν κοντά λιμενικοί Βγήκανε στο σεργιάνι Νησιά μόνο θα βλέπουνε Μέχρι η πληγή να γιάνει. Σιμά οι νεράϊδες του καιρού Και ας φυλάν λαχτάρες Μετρώντας μπρος ανάποδα Υπόσχονται γιορτάδες. Κ.Γ.
... and day 5
Η Αϊ-Νικόλαινα γελά
ReplyDeleteγαλήνεψε το κλίμα,
και δυο χαμένοι εραστές
ξεφύτρωσαν στο κύμα.
Κι ο λογιώτατος θα γράψει:
"Συναπολωλότες βράχοι αγάπης"
:-)
Kι αυτοί που αρμενίζουνε
ReplyDeleteΚι εκείνοι που πετάνε
Με σύμφωνο συμβίωσης,
Στεφάνι,ή ό,τι νάναι
Τρελλά σαν ερωτεύονται
Αντάμα τραγουδάνε
Μ’αν γίνει η αγάπη βάσανο
Κι οι βράχοι πια λυγάνε
[Μα κι όσοι…κοροϊδεύουνε
Στο πάτο θε να πάνε :Ρ ]
(Κι αυτοί που μ’απειλήσανε
-πρωί σα δεν ξυπνάνε-
Τη σκόνη μου ας φάνε :D )
Τ' αγγελούδια όλο κι ομορφαίνουν... Υπάρχουν όμως υπόγεια ρεύματα που ενίοτε διαταράσσουν την γαλήνη των μακαρίως κοιμουμένων. <3
ReplyDeleteΚαλώς τηνε κι ας άργησε
ReplyDeleteΣτις 5 να 'ξυπνήσει'
Τα πόδια σα κτυπήσουνε
Το σώμα θ' αρμενίσει
Μα αν τα χέρια στα κρυφά
Κρατιούνται αγκαλιασμένα
Τα βρύα θα πληθύνουνε
Θα κρύψουνε κι εμένα
Τι κι αν κοντά λιμενικοί
Βγήκανε στο σεργιάνι
Νησιά μόνο θα βλέπουνε
Μέχρι η πληγή να γιάνει.
Σιμά οι νεράϊδες του καιρού
Και ας φυλάν λαχτάρες
Μετρώντας μπρος ανάποδα
Υπόσχονται γιορτάδες.
Κ.Γ.
Άμα είναι να χαθείς "μαζί" ας χαθείς.... κι εδώ που βρίσκεσαι τι καταλαβαίνεις;;; πολύ όμορφη ακουαρέλα...
ReplyDeleteαλλά και το count down μάλλον "count up", πολύ καλό επίσης!!!
φιλάκια
"Και νοιώθω ερημιά που με πληγώνει
ReplyDeleteΜιά θάλασσα ο καθμός που δεν τελειώνει"
...καημός
ReplyDeletemelidonism, ξωτικό, Κ.Γ., h.constantinos
ReplyDelete"Το πνεύμα μου ζορίζεται,
Στιχάκι δεν προκύπτει.
Ως το μολύβι σέρνεται,
Στα γόνατα προσπίπτει:
Φαμπερκαστέλ, αφέντη μου,
Βόηθα με το καημένο,
Με τα θεριά τσή ποίησης,
Είναι να παραβγαίνω;
Μα το μολύβι απάντησε
Μ' ευθείες καί καμπύλες
Καί τα χαρτιά στοιβάζονται
Σε στήλες... κι άλλες στήλες..."
:-Ρ
άιναφετς Υπόγεια καί ύπουλα :-(
mariela Ο χαμένος με παρέα, δεν είναι χαμένος, δηλαδή ;-)
ReplyDeleteΜα πού βρέθηκα τελικά;;; σε ποιητικό ιστολόγιο;;;;!!!!
:))) τέλεια όλα!!!! Συγχαρητήρια!
Παρά ταύτα, θα προσθέσω ότι ήταν πολύ έξυπνες οι ανθρωποειδείς βραχονησίδες, και το κοριτσίστικο βλέμμα αγγελικό!
άστρια Ευχαριστούμε :-)
ReplyDelete