06 October 2009

RED MEETS BLUE

12 comments:

logia said...

Σε τσάκωσα
πρωινέ μου Dodo

Όμορφα χρώματα!

το εκλαμβάνω ως ξημέρωμα

γιατί αυτό το χρώμα θεωρώ οτι είναι πρωινό

επίσης τα πουλιά, δεν ξέρω αν έχεις παρατηρήσει....
την ώρα που βγαίνει ο ήλιος, φτερουγίζουν ασταμάτητα!

την καλημέρα μου

με χαμόγελο απαντώ
στην όμορφη ζωγραφιά σου

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Είδα φανταστικά χρώματα, είδα γλάρο και να'μαι...
Πολύ καλή σου και φωτεινή μέρα!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

ξι said...

Σχεδόν σαν μαθηματική πράξη...

Αυτό μας κάνει
...

Μοβ ...
mi color favorito.

ξ.

Άστρια said...

To μωβ σκέφτηκα κι εγώ όπως η ξενιάδα.
Όμως υπάρχει και ένα πουλί που πετάει στον ουρανό και ένα δένδρο ακίνητο στη γη. Ίσως τελικά έχουν και οι κινήσεις χρώματα;

ξι said...

@ Άστρια:
Το μπλε το ακίνητο του δέντρου -
το κόκκινο τρεχούμενο πουλιού ...

;))
ξ.

Oscar Grillo said...

In the still of the night.

dodo said...

logia Ναι, το έχω παρατηρήσει- όπως και ότι αρχίζουν να κελαηδούν αρκετά πριν χαράξει.

φύρδην-μίγδην Καλά έκανες και ήρθες!

ξeniáδa Τα μαθηματικά τών χρωμάτων: ωραία παρατήρηση!

άστρια Κάποιες κινήσεις, ναι, τις φαντάζομαι με χρώματα. Όπως φαντάζομαι γαλάζια την ηρεμία, ως απουσία κίνησης ;-)

oscar grillo Good to "see" you!

Άστρια said...

dodo,

Που και που κάνω κατάχρηση στον χώρο των σχολίων με σεντονάκι, αλλά θυμάμαι ότι μου το είχεςς επιτρέψει:))

Σου αντιγράφω από μια παληά μου ανάρτηση "Το χρώμα του φεγγαριού" της Αλκυόνης Παπαδάκη, ένα απόσπασμα σχετικό με τα χρώματα που νομίζω ότι θα σου αρέσει. Και στην ξενιάδα:)

" Ήτανε κείνο το δέντρο στα σύννορα του καπνοχώραφου, η κερασιά. Ήτανε κι ένα αστέρι που τρεμόσβηνε στο ματοτσίνορο τ' ουρανού. Μια ξάστερη νύχτα του Μάρτη, η κερασιά ένιωσε φόβο. Άπλωσε τα κλαδιά της στον ουρανό κι αναστέναξε βαθιά. Τ' αστέρι την κοίταξε στα μάτια και της χαμογέλασε"
......................................................
"- Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.
- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
- Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
- Τί χρώμα έχει η χαρά;
- Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
- Και η μοναξιά;
- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
- Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Τ' αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
- Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
- Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
- Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
- Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι…
Κοίταξε μακριά στο κενό. Και δάκρυσε . "

ξι said...

@ Άστρια:
Ναι... είναι πολύ πολύ όμορφο. Το είχα υπόψη μου το βιβλιαράκι και κάπου το έχω στη βιβλιοθήκη μου και στα ισπανικά. Και στα ισπανικά είναι εξίσου όμορφο και γλυκό.
El color de la Luna, στον τίτλο τα ισπανικά παίζουν με τα λάμδα, τα ελληνικά με τα ρο. Όμως βρίσκω ότι τα λάμδα είναι πιο εύηχα, πιο απαλά και πιο ρομαντικά.
Σ' ευχαριστώ πολύ Άστρια :) Ειλικρινά.
ξ.

(Ντόντε, ζητώ συγγνώμη κι εγώ για την κατάχρηση του χώρου σου)

dodo said...

άστρια Είναι πολύ όμορφο το απόσπασμα, χαίρομαι πολύ που το μετέφερες εδώ και σ' ευχαριστώ. Όσο γιά τα "σεντόνια", είναι βεβαίως πάντοτε ευπρόσδεκτα- όπως ασφαλώς έχεις παρατηρήσει, το παρόν ιστολόγιο αφήνει πολύ χώρο γιά λόγια! ;-)

ξeniáδa Έχεις δίκιο, το λάμδα ταιριάζει στον τίτλο...

Anonymous said...

Καταπληκτικό και αυτό! Κι αυτά τα πιο "ζωγραφικά" που κάνεις σου βγαίνουν πολύ ωραία

dodo said...

KANTABP Χαίρομαι που σ' αρέσουν!