πίσω στο κάστρο τώρα, είχε σημάνει συναγερμός, ήταν ένας συναγερμός σιωπηλός αλλά ανήσυχος, έβλεπες τα αναπάντητα ερωτηματικά στους εναπομείναντες σοφούς αλλά και τους υπόλοιπους κάτοικους του κάστρου, ένα αναπάντητο γιατί και μια αόριστη ανησυχία ταλάνιζαν τις ήρεμες κατά τ΄άλλα ημέρες τους. Ο Ηγέτης του κάστρου όμως, εκείνη την ημέρα δεν φαινόταν καθόλου μα καθόλου ανήσυχος, θα μπορούσε κανείς να διακρίνει ένα διακριτικότατο μειδίαμα στην περιποιημένη όψη του. Τα υπόλοιπα μέλη του Συμβουλίου όμως τιτίβιζαν μεταξύ τους μέχρι που ο Ηγέτης μπήκε στην ξύλινη αίθουσα, ξαφνικά σταμάτησαν να μιλούν και οι ψίθυροι τους σταμάτησαν απότομα. Αφού κάθισε στον μαρμάρινο θρόνο είπε με δυνατή φωνή: "Σας απασχολεί αυτό που απασχολεί κι εμένα, αλλά το Βιβλίο Των Πεπρωμένων μου αποκάλυψε την αλήθεια" Το Βιβλίο Των Πεπρωμένων! αναφώνησαν με θαυμασμό οι σοφοί..."Δεν μου επιτρέπεται να σας αποκαλύψω τα μυστικά του ( από ποιους άραγε; ) αλλά ήδη έχω ορίσει αντικαταστάτες, θαρρώ άξιους να συνεχίσουν το έργο των δραπετών" Οι κεκλεισμένοι των θυρών σοφοί, άρχισαν πάλι να τιτιβίζουν, τι άραγε να γράφεται σε αυτό το βιβλίο; οι απαντήσεις στα αναπάντητα ερωτήματα που ταλανίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, ή μήπως πολύ καλές ερωτήσεις σε ότι θεωρούμε πλέον δεδομένο και τετριμμένο; φήμες ακουγόντουσαν ότι το μέλλον είναι γραμμένο στις τελευταίες σελίδες του, αλλά ήταν ανεπιβεβαίωτες (οι φήμες ή μήπως οι σελίδες; :) "Αρκετά" είπε ο Ηγέτης και όλοι σηκώθηκαν και η ξύλινη αίθουσα άρχισε να αδειάζει. Όταν το κενό τη γέμισε, τότε σηκώθηκε από το θρόνο του και τη διέσχισε με σκωπτική διάθεση, τώρα όμως το μειδίαμα στα χείλη του μεταμορφώθηκε σε χαμόγελο, έβγαλε ένα χρυσό κλειδί από την τσέπη του και όταν έφτασε στην άκρη του τοίχου μέσα σε μια μικρή χαραμάδα ανάμεσα στις τεράστιες πέτρες έβαλε το κλειδί και άρχισε να ξεκλειδώνει μέχρι που άκουσε ένα χαρακτηριστικό ήχο και ένα μέρος του τοίχου άρχισε να περιστρέφεται, η κρύπτη του Βιβλίου Των Πεπρωμένων τώρα ήταν ανοιχτή! Ο Ηγέτης άρχισε να το ξεφυλλίζει προσεκτικά, τα μάτια του σα δυο λαίμαργοι λύκοι έτοιμοι να κατασπαράξουν τη λεία τους, λες και έλαμπαν στο ημίφως...... "κάθε τόπος έχει και το δικό του πεπρωμένο, τόσο ξεχωριστό από των ανθρώπων που ζούνε πάνω του, πότε τραγικότερο και πότε πολύ πιο όμορφο, δυστυχώς όμως μόνο η τραγικότητά του συμπαρασύρει τα πεπρωμένα των ανθρώπων και όχι τον ψίθυρο της ομορφιάς του. Μερικοί όμως ακούνε αυτή τη φωνή, χάνονται μπροστά στα μάτια των ανθρώπων για να ξαναβρεθούν ολοκληρωμένοι, σε άλλο τόπο" Ο Ηγέτης διάβασε αυτή τη ρήση πολλές φορές αλλά δεν μπορούσε να την καταλάβει, ξαφνικά ήρθε στο μυαλό του η σκέψη των εγκαταλειμμένων πανοπλιών με τα δάκρυα και θέλησε να αφήσει το Βιβλίο. Όλη του η καλή διάθεση λες και χάθηκε σε μια στιγμή, έβαλε το Βιβλίο στη θέση του, κλείδωσε την κρύπτη και κατευθύνθηκε προς το θρόνο.........
Συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου σου ντοντέ, μια μικρή διόρθωση μόνο:
"κάθε τόπος έχει και το δικό του πεπρωμένο, τόσο ξεχωριστό από των ανθρώπων που ζούνε πάνω του, πότε τραγικότερο και πότε πολύ πιο όμορφο, δυστυχώς όμως μόνο η τραγικότητά του συμπαρασύρει τα πεπρωμένα των ανθρώπων και όχι ο ψίθυρος της ομορφιάς του"
Μαριέλα παρομοίως :)
..........κοίταξε τη θέα έξω από το παράθυρο που ήταν δίπλα στο θρόνο, ένα κομμάτι Ουρανού, γαλάζιο, πεντακάθαρο αλλά κανένας συνειρμός δεν ξεπήδησε από τα βάθη του μυαλού του, η θέα τον άφηνε παγερά αδιάφορο, αυτό το Βιβλίο κατά βάθος τον προβλημάτιζε αν και ήθελε τόσο πολύ να το διαβάσει ολόκληρο αλλά κάθε φορά το βλέμμα του λες και σκόνταφτε στην κάθε πρόταση, θυμάται την πρώτη φορά που το άνοιξε και άρχισε να το διαβάζει το να προσπαθείς να ξεχωρίσεις το αληθινό από το πραγματικό είναι μια τέχνη που μόνο οι ποιητές κατέχουν,στην αρχή θέλησε να γελάσει, τόσο αστείο του φάνηκε, αμέσως μετά όμως ένιωσε δυσφορία και γρήγορα το έβαλε στη θέση του, πολύ παράξενο τούτο το Βιβλίο, αλήθεια! Άρχισε να σκέφτεται τους δραπέτες, σηκώθηκε από το θρόνο του και κοίταξε έξω από το παράθυρο, δεν σήκωσε το βλέμμα του ψηλά, το αντίθετο, στο πλακόστρωτο οι γκιλοτίνες ήταν έτοιμες να αποκεφαλίσουν όσους δραπέτες επέστρεφαν στο κάστρο, στήθηκαν κατόπιν διαταγής του, τις κοίταξε με υπερηφάνεια και μεγαλοπρέπεια, η εξουσία του ήταν αδιαμφισβήτητη και όποιος τολμούσε να κάνει το αντίθετο......έκλεισε το παράθυρο χαμογελώντας αυτάρεσκα για το μεγάλο του έργο
Πρώτ΄απ΄όλα να σου ευχηθώ καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές!
μετά από ένα γενναιόδωρο διάλειμμα με πεντανόστιμη γαλοπούλα και μπόλικο κρασί συνεχίζω την ιστορία :)
...........Περπάτησα στο μονοπάτι των Ψυχών, στο δρόμο μου άκουσα ένα μικρό κατάμαυρο μυρμηγκάκι να κομπάζει επειδή ανέβηκε πάνω σε μια πέτρα, η σκιά μου το φόβισε και έτρεξε να κρυφτεί, λίγο πιο πέρα μια πεταλούδα σταμάτησε το φτερούγισμά της και μου μίλησε:"θα ζήσω πολύ λιγότερες ημέρες από το μυρμήγκι, αλλά δεν είναι τα πουλιά που τραγουδάνε στα δέντρα, είναι ο θάνατός μου. Και είναι ο ίσκιος μου μικρός γιατί αγαπώ το Φως". Χαιρέτησα την πεταλούδα και συνέχισα το ταξίδι μου Το Βιβλίο των Πεπρωμένων
Ο Γέρο Σοφός ξαπόστασε κάτω από τον ίσκιο του δέντρου, η υπόλοιπη ομάδα έκανε το ίδιο, χωρούσαν όλοι κάτω από αυτό τον ίσκιο, δεν ήταν και πολλοί. Ο νεότερος ρώτησε τον Γηραιότερο:"Γιατί διάλεξες να δραπετεύσεις, σε λίγες μέρες θα έπαιρνες το χρίσμα του Ηγέτη, θα μάθαινες τα μυστικά του Βιβλίου των Πεπρωμένων", ο γηραιότερος χαμογέλασε και του είπε: "ίσως επειδή θέλησα να ζήσω το δικό μου, βιώνοντας το πεπρωμένο μου ίσως μάθω περισσότερα μυστικά" Υπήρχε όμως και ένα άλλο μυστικό που φλόγιζε την καρδιά του Γηραιότερου, ένα μυστικό που δεν μπορούσε να το εξηγήσει, δεν είχε κανένα λογικό επιχείρημα, ήταν ο ανεμόμυλος......ο ανεμόμυλος στην πλαγιά του βουνού λίγο πριν από την κορυφή, τον είχε δει μερικές φορές από τα τείχη του κάστρου, όταν ήταν νέος και δάκρυζε στη σκοπιά......δεν ήταν το τραγούδι του μυστήριου κάστρου που έκανε την καρδιά του να χτυπά δυνατά, ούτε ο έρωτας για μια όμορφη γυναίκα, αλλά αυτός ο ανεμόμυλος, λες κι εκεί κρυβόταν όλο το νόημα της Ζωής! Μετά από λίγα λεπτά σιωπής, και με αφορμή την κουβέντα για λιγοστές προμήθειες που ξεκίνησε ένας άλλος σοφός, μίλησε: "Ας ξεκουραστούμε για λίγο και μετά πάμε στον ανεμόμυλο, μην ανησυχείτε", αμέσως μετά αποκοιμήθηκε.
Μια πεταλούδα φτερούγισε για λίγο κοντά του, οι υπόλοιποι σοφοί το θεώρησαν καλό οιωνό και δεν είπαν τίποτε άλλο.
10 comments:
Αναμένω εναγωνίως το zoom σε εκείνο το δασύλιο με τον πυργίσκο - λοφίσκο - οβελίσκο!
Ηλιογράφε, πού είσαι να συνεχίσεις το story??
πίσω στο κάστρο τώρα, είχε σημάνει συναγερμός, ήταν ένας συναγερμός σιωπηλός αλλά ανήσυχος, έβλεπες τα αναπάντητα ερωτηματικά στους εναπομείναντες σοφούς αλλά και τους υπόλοιπους κάτοικους του κάστρου, ένα αναπάντητο γιατί και μια αόριστη ανησυχία ταλάνιζαν τις ήρεμες κατά τ΄άλλα ημέρες τους.
Ο Ηγέτης του κάστρου όμως, εκείνη την ημέρα δεν φαινόταν καθόλου μα καθόλου ανήσυχος, θα μπορούσε κανείς να διακρίνει ένα διακριτικότατο μειδίαμα στην περιποιημένη όψη του.
Τα υπόλοιπα μέλη του Συμβουλίου όμως τιτίβιζαν μεταξύ τους μέχρι που ο Ηγέτης μπήκε στην ξύλινη αίθουσα, ξαφνικά σταμάτησαν να μιλούν και οι ψίθυροι τους σταμάτησαν απότομα.
Αφού κάθισε στον μαρμάρινο θρόνο είπε με δυνατή φωνή:
"Σας απασχολεί αυτό που απασχολεί κι εμένα, αλλά το Βιβλίο Των Πεπρωμένων μου αποκάλυψε την αλήθεια"
Το Βιβλίο Των Πεπρωμένων! αναφώνησαν με θαυμασμό οι σοφοί..."Δεν μου επιτρέπεται να σας αποκαλύψω τα μυστικά του ( από ποιους άραγε; ) αλλά ήδη έχω ορίσει αντικαταστάτες, θαρρώ άξιους να συνεχίσουν το έργο των δραπετών"
Οι κεκλεισμένοι των θυρών σοφοί, άρχισαν πάλι να τιτιβίζουν, τι άραγε να γράφεται σε αυτό το βιβλίο; οι απαντήσεις στα αναπάντητα ερωτήματα που ταλανίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, ή μήπως πολύ καλές ερωτήσεις σε ότι θεωρούμε πλέον δεδομένο και τετριμμένο; φήμες ακουγόντουσαν ότι το μέλλον είναι γραμμένο στις τελευταίες σελίδες του, αλλά ήταν ανεπιβεβαίωτες (οι φήμες ή μήπως οι σελίδες; :)
"Αρκετά" είπε ο Ηγέτης και όλοι σηκώθηκαν και η ξύλινη αίθουσα άρχισε να αδειάζει.
Όταν το κενό τη γέμισε, τότε σηκώθηκε από το θρόνο του και τη διέσχισε με σκωπτική διάθεση, τώρα όμως το μειδίαμα στα χείλη του μεταμορφώθηκε σε χαμόγελο, έβγαλε ένα χρυσό κλειδί από την τσέπη του και όταν έφτασε στην άκρη του τοίχου μέσα σε μια μικρή χαραμάδα ανάμεσα στις τεράστιες πέτρες έβαλε το κλειδί και άρχισε να ξεκλειδώνει μέχρι που άκουσε ένα χαρακτηριστικό ήχο και ένα μέρος του τοίχου άρχισε να περιστρέφεται, η κρύπτη του Βιβλίου Των Πεπρωμένων τώρα ήταν ανοιχτή!
Ο Ηγέτης άρχισε να το ξεφυλλίζει προσεκτικά, τα μάτια του σα δυο λαίμαργοι λύκοι έτοιμοι να κατασπαράξουν τη λεία τους, λες και έλαμπαν στο ημίφως......
"κάθε τόπος έχει και το δικό του πεπρωμένο, τόσο ξεχωριστό από των ανθρώπων που ζούνε πάνω του, πότε τραγικότερο και πότε πολύ πιο όμορφο, δυστυχώς όμως μόνο η τραγικότητά του συμπαρασύρει τα πεπρωμένα των ανθρώπων και όχι τον ψίθυρο της ομορφιάς του. Μερικοί όμως ακούνε αυτή τη φωνή, χάνονται μπροστά στα μάτια των ανθρώπων για να ξαναβρεθούν ολοκληρωμένοι, σε άλλο τόπο"
Ο Ηγέτης διάβασε αυτή τη ρήση πολλές φορές αλλά δεν μπορούσε να την καταλάβει, ξαφνικά ήρθε στο μυαλό του η σκέψη των εγκαταλειμμένων πανοπλιών με τα δάκρυα και θέλησε να αφήσει το Βιβλίο.
Όλη του η καλή διάθεση λες και χάθηκε σε μια στιγμή, έβαλε το Βιβλίο στη θέση του, κλείδωσε την κρύπτη και κατευθύνθηκε προς το θρόνο.........
Ηλιογράφε, υποκλίνομαι....
Συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου σου ντοντέ, μια μικρή διόρθωση μόνο:
"κάθε τόπος έχει και το δικό του πεπρωμένο, τόσο ξεχωριστό από των ανθρώπων που ζούνε πάνω του, πότε τραγικότερο και πότε πολύ πιο όμορφο, δυστυχώς όμως μόνο η τραγικότητά του συμπαρασύρει τα πεπρωμένα των ανθρώπων και όχι ο ψίθυρος της ομορφιάς του"
Μαριέλα παρομοίως :)
..........κοίταξε τη θέα έξω από το παράθυρο που ήταν δίπλα στο θρόνο, ένα κομμάτι Ουρανού, γαλάζιο, πεντακάθαρο αλλά κανένας συνειρμός δεν ξεπήδησε από τα βάθη του μυαλού του, η θέα τον άφηνε παγερά αδιάφορο, αυτό το Βιβλίο κατά βάθος τον προβλημάτιζε αν και ήθελε τόσο πολύ να το διαβάσει ολόκληρο αλλά κάθε φορά το βλέμμα του λες και σκόνταφτε στην κάθε πρόταση, θυμάται την πρώτη φορά που το άνοιξε και άρχισε να το διαβάζει το να προσπαθείς να ξεχωρίσεις το αληθινό από το πραγματικό είναι μια τέχνη που μόνο οι ποιητές κατέχουν,στην αρχή θέλησε να γελάσει, τόσο αστείο του φάνηκε, αμέσως μετά όμως ένιωσε δυσφορία και γρήγορα το έβαλε στη θέση του, πολύ παράξενο τούτο το Βιβλίο, αλήθεια!
Άρχισε να σκέφτεται τους δραπέτες, σηκώθηκε από το θρόνο του και κοίταξε έξω από το παράθυρο, δεν σήκωσε το βλέμμα του ψηλά, το αντίθετο, στο πλακόστρωτο οι γκιλοτίνες ήταν έτοιμες να αποκεφαλίσουν όσους δραπέτες επέστρεφαν στο κάστρο, στήθηκαν κατόπιν διαταγής του, τις κοίταξε με υπερηφάνεια και μεγαλοπρέπεια, η εξουσία του ήταν αδιαμφισβήτητη και όποιος τολμούσε να κάνει το αντίθετο......έκλεισε το παράθυρο χαμογελώντας αυτάρεσκα για το μεγάλο του έργο
once upon a time λοιπόν και αναμένουμε τη συνέχεια :)))
Με τέτοια προανακοίνωση και αναμονή έχουμε great expectations:))
Μας έλειψες dodo, εύχομαι όλα να καλά:))
Τις ευχές μου από καρδιάς για Καλά Χριστούγεννα, με πολύ αγάπη και χαρά:)
h.constantinos Εκείνο είναι το αγαπημένο μου!
ηλιογράφος Γράφε, ηλιογράφε, γράφε- μη σε νοιάζει ο χώρος, όλος δικός σου!
mariela Μαζί σου... ;-)
άστρια Και σείς μού λείψατε! Όλα καλά, σ' ευχαριστώ, και ανταποδίδω εγκάρδια τις ευχές!
Πρώτ΄απ΄όλα να σου ευχηθώ καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές!
μετά από ένα γενναιόδωρο διάλειμμα με πεντανόστιμη γαλοπούλα και μπόλικο κρασί συνεχίζω την ιστορία :)
...........Περπάτησα στο μονοπάτι των Ψυχών, στο δρόμο μου άκουσα ένα μικρό κατάμαυρο μυρμηγκάκι να κομπάζει επειδή ανέβηκε πάνω σε μια πέτρα, η σκιά μου το φόβισε και έτρεξε να κρυφτεί, λίγο πιο πέρα μια πεταλούδα σταμάτησε το φτερούγισμά της και μου μίλησε:"θα ζήσω πολύ λιγότερες ημέρες από το μυρμήγκι, αλλά δεν είναι τα πουλιά που τραγουδάνε στα δέντρα, είναι ο θάνατός μου. Και είναι ο ίσκιος μου μικρός γιατί αγαπώ το Φως". Χαιρέτησα την πεταλούδα και συνέχισα το ταξίδι μου Το Βιβλίο των Πεπρωμένων
Ο Γέρο Σοφός ξαπόστασε κάτω από τον ίσκιο του δέντρου, η υπόλοιπη ομάδα έκανε το ίδιο, χωρούσαν όλοι κάτω από αυτό τον ίσκιο, δεν ήταν και πολλοί.
Ο νεότερος ρώτησε τον Γηραιότερο:"Γιατί διάλεξες να δραπετεύσεις, σε λίγες μέρες θα έπαιρνες το χρίσμα του Ηγέτη, θα μάθαινες τα μυστικά του Βιβλίου των Πεπρωμένων", ο γηραιότερος χαμογέλασε και του είπε: "ίσως επειδή θέλησα να ζήσω το δικό μου, βιώνοντας το πεπρωμένο μου ίσως μάθω περισσότερα μυστικά"
Υπήρχε όμως και ένα άλλο μυστικό που φλόγιζε την καρδιά του Γηραιότερου, ένα μυστικό που δεν μπορούσε να το εξηγήσει, δεν είχε κανένα λογικό επιχείρημα, ήταν ο ανεμόμυλος......ο ανεμόμυλος στην πλαγιά του βουνού λίγο πριν από την κορυφή, τον είχε δει μερικές φορές από τα τείχη του κάστρου, όταν ήταν νέος και δάκρυζε στη σκοπιά......δεν ήταν το τραγούδι του μυστήριου κάστρου που έκανε την καρδιά του να χτυπά δυνατά, ούτε ο έρωτας για μια όμορφη γυναίκα, αλλά αυτός ο ανεμόμυλος, λες κι εκεί κρυβόταν όλο το νόημα της Ζωής!
Μετά από λίγα λεπτά σιωπής, και με αφορμή την κουβέντα για λιγοστές προμήθειες που ξεκίνησε ένας άλλος σοφός, μίλησε: "Ας ξεκουραστούμε για λίγο και μετά πάμε στον ανεμόμυλο, μην ανησυχείτε", αμέσως μετά αποκοιμήθηκε.
Μια πεταλούδα φτερούγισε για λίγο κοντά του, οι υπόλοιποι σοφοί το θεώρησαν καλό οιωνό και δεν είπαν τίποτε άλλο.
ηλιογράφος Σ' ευχαριστώ γιά τις ευχές και σού τις ανταποδίδω θερμά!
Χαίρομαι που συνεχίζεις την ιστορία, γράφε, γράφε!- η γαλοπούλα άλλωστε τρώγεται και σε σάντουιτς, ώστε να συνεχίζεις να πληκτρολογείς ;-))
One of these kingdoms was the kingdom of the great castle. The castle was built of imposing brick with a bridge spanning an impassable moat.
pandave Yeees... Please go on ;-)
Post a Comment