...ήταν ένα μικρό νησί στην άκρη του κόσμου. Στο νησί υπήρχε ένα μεγάλο κάστρο, ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής και επιβλητικότητας... Στο κάστρο επάνω υπήρχαν.....
.........εκεί κανείς δεν τολμούσε να πατήσει το πόδι του, ήταν ένα κάστρο τρομερό, απόρθητο μα και κατεστραμμένο, προσιτό μα και απρόσιτο, κοντινό μα και τόσο απόμακρο. Οι φρουροί στις επάλξεις του μεγάλου κάστρου τις νύχτες ακούγανε περίεργα τραγούδια μαζί με τα κύματα που χτυπούσαν το παράξενο κάστρο, πολλοί από αυτούς δεν τα αντέξανε και την άλλη μέρα βρήκαν μόνο τις σιδερόφραχτες πανοπλίες τους στις σκοπιές, κάποιοι είπαν πως ήταν η πρωινή δροσιά οι σταγόνες που βρέθηκαν πάνω σε αυτές, μα το ήξεραν πολύ καλά πως ήταν δάκρυα. Οι περισπούδαστοι σοφοί του μεγάλου κάστρου που δεν τόλμησαν ποτέ να βγούν από αυτό αποφάσισαν να βάζουν κουφούς φρουρούς στις επάλξεις. Μετά ξαναγύρισαν στις θεωρίες τους για τον ωκεανό που περιβάλλει το νησί, τον ωκεανό που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, ξαναγύρισαν στους αυστηρούς κανόνες που διέπουν το κάστρο και επέβλεπαν την τήρησή τους. Που και που όμως μια φωνή ακουγόταν δυνατή και στεντόρεια ανάμεσα στα φοβερά τραγούδια, μια φωνή που έφτανε μέχρι τα αυτιά των σοφών, "εκεί είναι η τα όνειρα που δεν τολμήσατε ανόητοι", και έκανε τις καρδιές τους να θέλουν να σπάσουν
κάποιοι από αυτούς ένα βράδυ, (ήξεραν πολύ καλά τα κατατόπια μα και τους αυστηρούς κανόνες του κάστρου)βγήκαν έξω, δραπέτευσαν. Ήξεραν πολύ καλά ότι αν ξαναγύριζαν δεν θα ζούσαν και αυτή τους η απόφαση έκανε τις φοβισμένες τους καρδιές να χτυπάνε πιο γρήγορα. μερικοί από αυτούς όμως ίσως από ένστικτο, ίσως από φόβο, αντίς να πάνε κατευθείαν στο τρομερό αυτό κάστρο πήραν άλλη κατεύθυνση. "Καλύτερα θα ήταν να πάμε πρώτα στο βουνό", είπε ο γηραιότερος και όσοι έμειναν μαζί του, φάνηκε να συμφωνούν.............
Μόλις άρχισε να ξημερώνει και η ομάδα των σοφών που είχαν δραπετεύσει (σα να είχαν διαλέξει το γηραιότερο για αρχηγό, κανείς δεν το είπε, ήταν μια αδήλωτη και και ακλόνητη παραδοχή) άρχισε να φτάνει στους πρόποδες του βουνού. Κάποιος από αυτούς είπε, "βλέπω τρία δέντρα, ίσως θα΄πρεπε να ξαποστάσουμε", ο γηραιότερος συμφώνησε, περπατούσαν όλο το βράδυ και ένιωθε εξαντλημένος, "Εντάξει", με τα χίλια ζόρια βγήκε αυτή η λέξη από το στόμα του, εκτός από την κούραση όμως ήταν και οι σκέψεις που τον βασάνιζαν.......
Η ανατολή ήταν υπέροχη, για πρώτη φορά οι σοφοί αντίκρισαν τόση ομορφιά, ο ήλιος χάριζε τα ομορφότερα χρώματα στο απέραντο αυτό τοπίο που το είχαν αντικρίσει μόνο από βιβλία, το κάστρο τώρα φαινόταν μικρό και ασήμαντο αλλά ο γηραιότερος φαινόταν σκεφτικός, κάποιοι σκέφτηκαν πως ίσως και να΄θελε να ξαναγυρίσει στο κάστρο αλλά δεν ήταν αυτή η αλήθεια, για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό του όλη αυτή η ομορφιά που έχασε τόσα χρόνια και ένοιωσε μια σουβλιά στην καρδιά του, σα να μην τον ένοιαζε πια το αίνιγμα αυτού του ωκεανού ή σαν να το είχε ερμηνεύσει με κάποιο ανεξήγητο τρόπο, παρ΄όλ΄αυτά μια απορία αιωρούταν στα βάθη της Ψυχής του. Ήξερε πολύ καλά πως η απάντηση ήταν κρυμμένη σε αυτό το ταξίδι, το πρώτο και το τελευταίο της ζωής του...........
11 comments:
...ήταν ένα μικρό νησί στην άκρη του κόσμου.
Στο νησί υπήρχε ένα μεγάλο κάστρο, ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής και επιβλητικότητας...
Στο κάστρο επάνω υπήρχαν.....
mariela ... επάλξεις;!
Σο νησί όμως υπήρχε και ένα δεύτερο κάστρο, πλάι στην θάλασσα και...
.........εκεί κανείς δεν τολμούσε να πατήσει το πόδι του, ήταν ένα κάστρο τρομερό, απόρθητο μα και κατεστραμμένο, προσιτό μα και απρόσιτο, κοντινό μα και τόσο απόμακρο.
Οι φρουροί στις επάλξεις του μεγάλου κάστρου τις νύχτες ακούγανε περίεργα τραγούδια μαζί με τα κύματα που χτυπούσαν το παράξενο κάστρο, πολλοί από αυτούς δεν τα αντέξανε και την άλλη μέρα βρήκαν μόνο τις σιδερόφραχτες πανοπλίες τους στις σκοπιές, κάποιοι είπαν πως ήταν η πρωινή δροσιά οι σταγόνες που βρέθηκαν πάνω σε αυτές, μα το ήξεραν πολύ καλά πως ήταν δάκρυα.
Οι περισπούδαστοι σοφοί του μεγάλου κάστρου που δεν τόλμησαν ποτέ να βγούν από αυτό αποφάσισαν να βάζουν κουφούς φρουρούς στις επάλξεις.
Μετά ξαναγύρισαν στις θεωρίες τους για τον ωκεανό που περιβάλλει το νησί, τον ωκεανό που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, ξαναγύρισαν στους αυστηρούς κανόνες που διέπουν το κάστρο και επέβλεπαν την τήρησή τους.
Που και που όμως μια φωνή ακουγόταν δυνατή και στεντόρεια ανάμεσα στα φοβερά τραγούδια, μια φωνή που έφτανε μέχρι τα αυτιά των σοφών, "εκεί είναι η τα όνειρα που δεν τολμήσατε ανόητοι", και έκανε τις καρδιές τους να θέλουν να σπάσουν
κάποιοι από αυτούς ένα βράδυ, (ήξεραν πολύ καλά τα κατατόπια μα και τους αυστηρούς κανόνες του κάστρου)βγήκαν έξω, δραπέτευσαν.
Ήξεραν πολύ καλά ότι αν ξαναγύριζαν δεν θα ζούσαν και αυτή τους η απόφαση έκανε τις φοβισμένες τους καρδιές να χτυπάνε πιο γρήγορα.
μερικοί από αυτούς όμως ίσως από ένστικτο, ίσως από φόβο, αντίς να πάνε κατευθείαν στο τρομερό αυτό κάστρο πήραν άλλη κατεύθυνση.
"Καλύτερα θα ήταν να πάμε πρώτα στο βουνό", είπε ο γηραιότερος και όσοι έμειναν μαζί του, φάνηκε να συμφωνούν.............
Μόλις άρχισε να ξημερώνει και η ομάδα των σοφών που είχαν δραπετεύσει (σα να είχαν διαλέξει το γηραιότερο για αρχηγό, κανείς δεν το είπε, ήταν μια αδήλωτη και και ακλόνητη παραδοχή) άρχισε να φτάνει στους πρόποδες του βουνού.
Κάποιος από αυτούς είπε, "βλέπω τρία δέντρα, ίσως θα΄πρεπε να ξαποστάσουμε", ο γηραιότερος συμφώνησε, περπατούσαν όλο το βράδυ και ένιωθε εξαντλημένος, "Εντάξει", με τα χίλια ζόρια βγήκε αυτή η λέξη από το στόμα του, εκτός από την κούραση όμως ήταν και οι σκέψεις που τον βασάνιζαν.......
Η ανατολή ήταν υπέροχη, για πρώτη φορά οι σοφοί αντίκρισαν τόση ομορφιά, ο ήλιος χάριζε τα ομορφότερα χρώματα στο απέραντο αυτό τοπίο που το είχαν αντικρίσει μόνο από βιβλία, το κάστρο τώρα φαινόταν μικρό και ασήμαντο αλλά ο γηραιότερος φαινόταν σκεφτικός, κάποιοι σκέφτηκαν πως ίσως και να΄θελε να ξαναγυρίσει στο κάστρο αλλά δεν ήταν αυτή η αλήθεια, για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό του όλη αυτή η ομορφιά που έχασε τόσα χρόνια και ένοιωσε μια σουβλιά στην καρδιά του, σα να μην τον ένοιαζε πια το αίνιγμα αυτού του ωκεανού ή σαν να το είχε ερμηνεύσει με κάποιο ανεξήγητο τρόπο, παρ΄όλ΄αυτά μια απορία αιωρούταν στα βάθη της Ψυχής του.
Ήξερε πολύ καλά πως η απάντηση ήταν κρυμμένη σε αυτό το ταξίδι, το πρώτο και το τελευταίο της ζωής του...........
ηλιογράφος Υπέροχα- ένας ασυγκράτητος, ηλιογραφικός ποταμός! Συνέχιζε έτσι, παρακαλώ...
Ναι, Ηλιογραφικός ποταμός! Χείμαρρος θα έλεγα!!
h.constantinos Ορμητικός!
Once upon a time, there was a land of four kingdoms, each different yet majestic in its own right.
pandave Indeed! ;-)
Post a Comment