..........Ο ήλιος έφτασε πια στη μέση του Ουρανού και η ομάδα αποφάσισε να ξεκινήσει για τον ανεμόμυλο, δεν έκανε και πολύ ζέστη αν λάβουμε υπόψη και το σχετικά μεγάλο ύψος. Όταν έφτασαν διάβασαν την επιγραφή πάνω από την πόρτα: “Καθείς για τον εαυτό του ίσον κανείς”, η καρδιά του Γέροντα χτυπούσε γρήγορα, χωρίς δεύτερη σκέψη άνοιξε την πόρτα και βιαστικά μπήκε μέσα στον ανεμόμυλο. Το δροσερό ημίφως ταλαιπώρησε για λίγο τα κουρασμένα του μάτια, σύντομα τον ακολούθησαν και άλλοι δύο από την ομάδα. Ο νεότερος από αυτούς είπε: “Βλέπω κάμποσα μικρά σακιά με σιτάρι” και τα πλησίασε βιαστικός. “Ω!” αναφώνησε δυνατά “κοιτάξτε”, κρατούσε ένα μικρό σακί, άνοιξε την πόρτα του μύλου διάπλατα για να μπει περισσότερο Φως και το σήκωσε λίγο πιο ψηλά, πάνω στο σακί ήταν γραμμένο το όνομα ενός από την ομάδα. “Το κάθε σακί έχει και από ένα όνομα!” είπε γεμάτος έκπληξη. Ο γηραιότερος τότε σηκώθηκε και πλησίασε τη στοίβα, κάτι παράξενο γινόταν σε τούτο το μύλο, κάτι πρωτόγνωρο που ίσως και να οδηγούσε τη σκέψη της ομάδας σε νέα μονοπάτια. “Φαίνεται σαν το κάθε σακί να έχει το όνομα του καθενός από την ομάδα” και φώναξε τους νεότερους να αρχίσουν τη νομή. Πράγματι έτσι έγινε, καθένας τώρα είχε στα χέρια του το σακί με το όνομά του, και οι έγνοιες για τις προμήθειες που τελείωναν σταμάτησαν τους ψιθύρους, σαν το μαθητή που μόλις μπήκε στην αίθουσα ο αυστηρός δάσκαλος. Ξαφνικά ένα αεράκι άρχισε να κινεί τα πανιά του ανεμόμυλου, ο Γηραιότερος τότε είπε “ας αλέσει ο καθένας το σιτάρι του” κι έτσι έγινε. Μετά από λίγη ώρα ο καθένας είχε ένα μικρό τσουβαλάκι από αλεύρι, “καιρός να κατέβουμε και να πάμε στο μικρό δάσος” είπε ένας σοφός και όλοι συμφώνησαν.
Η κατάβαση δεν ήταν δύσκολη, για μια στιγμή ο Γηραιότερος σταμάτησε και κοίταξε το ηλιοβασίλεμα, ο ήλιος άρχισε να γέρνει και εκείνη η στιγμή είχε κάτι υπέροχο, μια ημέρα έφτανε στο τέλος της και ο ήλιος έχοντας διανύσει την ίδια πορεία εδώ και χιλιάδες χρόνια χάρισε και πάλι την ομορφιά του στη θάλασσα.
Συνήθως αυθόρμητα, παρατηρώ μικρές λεπτομέρειες, αλλά ομολογώ ότι τον ανεμόμυλο που είδε ο ηλιογράφος δεν τον είχα προσέξει:) Επίσης ότι ότι ο στόχος της ανάβασης θα ήταν ο ανεμόμυλος και όχι ο πύργος:))))
Κάποιο σημαντικό λόγο όμως θα έχει η μετέπειτα ιστορία εκτιμώ για την τόσο κοντινή συνύπαρξή τους:)
(Dodo, πάλι σε ανηφόρα έβαλες τον τόπο της ιστορίας ; :) εκείνη η φανταστική σκάλα καλή θα ήταν ή ένα εναέριο lift έστω).
8 comments:
..........Ο ήλιος έφτασε πια στη μέση του Ουρανού και η ομάδα αποφάσισε να ξεκινήσει για τον ανεμόμυλο, δεν έκανε και πολύ ζέστη αν λάβουμε υπόψη και το σχετικά μεγάλο ύψος. Όταν έφτασαν διάβασαν την επιγραφή πάνω από την πόρτα: “Καθείς για τον εαυτό του ίσον κανείς”, η καρδιά του Γέροντα χτυπούσε γρήγορα, χωρίς δεύτερη σκέψη άνοιξε την πόρτα και βιαστικά μπήκε μέσα στον ανεμόμυλο.
Το δροσερό ημίφως ταλαιπώρησε για λίγο τα κουρασμένα του μάτια, σύντομα τον ακολούθησαν και άλλοι δύο από την ομάδα. Ο νεότερος από αυτούς είπε: “Βλέπω κάμποσα μικρά σακιά με σιτάρι” και τα πλησίασε βιαστικός.
“Ω!” αναφώνησε δυνατά “κοιτάξτε”, κρατούσε ένα μικρό σακί, άνοιξε την πόρτα του μύλου διάπλατα για να μπει περισσότερο Φως και το σήκωσε λίγο πιο ψηλά, πάνω στο σακί ήταν γραμμένο το όνομα ενός από την ομάδα.
“Το κάθε σακί έχει και από ένα όνομα!” είπε γεμάτος έκπληξη. Ο γηραιότερος τότε σηκώθηκε και πλησίασε τη στοίβα, κάτι παράξενο γινόταν σε τούτο το μύλο, κάτι πρωτόγνωρο που ίσως και να οδηγούσε τη σκέψη της ομάδας σε νέα μονοπάτια.
“Φαίνεται σαν το κάθε σακί να έχει το όνομα του καθενός από την ομάδα” και φώναξε τους νεότερους να αρχίσουν τη νομή. Πράγματι έτσι έγινε, καθένας τώρα είχε στα χέρια του το σακί με το όνομά του, και οι έγνοιες για τις προμήθειες που τελείωναν σταμάτησαν τους ψιθύρους, σαν το μαθητή που μόλις μπήκε στην αίθουσα ο αυστηρός δάσκαλος.
Ξαφνικά ένα αεράκι άρχισε να κινεί τα πανιά του ανεμόμυλου, ο Γηραιότερος τότε είπε “ας αλέσει ο καθένας το σιτάρι του” κι έτσι έγινε.
Μετά από λίγη ώρα ο καθένας είχε ένα μικρό τσουβαλάκι από αλεύρι, “καιρός να κατέβουμε και να πάμε στο μικρό δάσος” είπε ένας σοφός και όλοι συμφώνησαν.
Η κατάβαση δεν ήταν δύσκολη, για μια στιγμή ο Γηραιότερος σταμάτησε και κοίταξε το ηλιοβασίλεμα, ο ήλιος άρχισε να γέρνει και εκείνη η στιγμή είχε κάτι υπέροχο, μια ημέρα έφτανε στο τέλος της και ο ήλιος έχοντας διανύσει την ίδια πορεία εδώ και χιλιάδες χρόνια χάρισε και πάλι την ομορφιά του στη θάλασσα.
ηλιογράφος !!!!!!! Πολλά θαυμαστικά (και ολογράφως)!
Καλησπέρα Ντόντο μου και καλή χρονιά....
Ηλιογράφε, θαυμαστικά και από μένα....!!!!!!!!!!!!!!!!!
Το θέμα έχει αρχίσει να αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον με την αφήγηση κιόλας!!
Ηλιογράφε, Γράφε!! -όπως είπε και ο Ντόντος σε προηγούμενη ανάρτηση.
mariela Ευχαριστώ πολύ, επίσης: υγεία και καλή διάθεση!
h.constantinos Όποιος θέλει γράφει- όλοι οι καλοί χωρούν ;-)
Συνήθως αυθόρμητα, παρατηρώ μικρές λεπτομέρειες, αλλά ομολογώ ότι τον ανεμόμυλο που είδε ο ηλιογράφος δεν τον είχα προσέξει:) Επίσης ότι ότι ο στόχος της ανάβασης θα ήταν ο ανεμόμυλος και όχι ο πύργος:))))
Κάποιο σημαντικό λόγο όμως θα έχει η μετέπειτα ιστορία εκτιμώ για την τόσο κοντινή συνύπαρξή τους:)
(Dodo, πάλι σε ανηφόρα έβαλες τον τόπο της ιστορίας ; :) εκείνη η φανταστική σκάλα καλή θα ήταν ή ένα εναέριο lift έστω).
άστρια Μήπως η ανάβαση είναι τελικά πιό ενδιαφέρουσα από τον στόχο της; ;-)
Ντ'οντο, συμφωνώ μαζί σου, η διαδρομή μετράει...
Post a Comment