Εάν αγνοήσουμε τη δραματική - τύπου Ελληνικού κινηματογράφου αλά Μάρθα Βούρτση - εντύπωση που είναι αρκετά έντονη στο παρόν έργο,(ας όψονται και οι γκριζοασπρόμαυρες πινελιές) θα μπορούσαμε τότε να το χαρακτηρίσουμε ως Εθνικό κειμήλιο διότι το ύφος αυτής της γυναίκας αντικατοπτρίζει την κατάσταση της χώρας μας: απέραντη θλίψη, αμφιβολία για το μέλλον και ένας απατηλός τόνος επιβεβλημένης αισιοδοξίας που αναλώνεται στο να κρατά σφιχτά ένα άδειο τσαντάκι.
(σίγουρα οι αλλοδαποί αναγνώστες θα μπορέσουν να το αντιληφθούν διαφορετικά)
Κινηματογραφοζωγραφοκοινωνικοοικονομικοπολιτικοψυχολογικό το σχόλιο του ηλιογράφου!
Με τόσες ληστείες που συμβαίνουν, βέβαια φοβάται κανείς να κρατήσει οτιδήποτε, αν και η συγκεκριμένη θλιμένη φιγούρα, ίσως να κρατά στην τσάντα της μια πολύτιμη για κείνη ανάμνηση.
Όμως από τα labels σου, βλέποντας και "Lyrics", είδα τους στίχους του τραγουδιού, και με τα άλλα στοιχεία που της έχεις σχεδιάσει, μάλλον αυτό θα ήθελες τελικά να πεις:); (Πάντως πολύ θλίψη για Κυριακή:))!!!)
υγ. σχόλιό μου και στην προηγούμενή σου ανάρτησή:)
ηλιογράφος Σε τέτοιο σχόλιο, πώς αλλιώς να απαντήσω, παρά με μιά σειρά από θαυμαστικά!!!!!
άστρια Μερικές φορές ένας στίχος εγκαθίσταται στην μνήμη εντελώς αποκομμένος από τους γειτονικούς του- πριν από καιρό είχα ανεβάσει μιά σχετική σειρά εικόνων στο dodoulis. Εδώ η ανακεφαλαίωση :-)
h.constantinos Τί να μάς κάνει ένα αμάν, έστω τεράστιο- ας πούμε δυό- τρία, μήπως και ξαλαφρώσουμε...
fegia Μήπως επειδή τέτοιες φάτσες εξακολουθούν να κυκλοφορούν και τώρα όπως και τότε, ανεβάζοντας τα βαριά από την κούραση πόδια τους στα σκαλιά τών αστικών λεωφορείων; :-)
7 comments:
Εάν αγνοήσουμε τη δραματική - τύπου Ελληνικού κινηματογράφου αλά Μάρθα Βούρτση - εντύπωση που είναι αρκετά έντονη στο παρόν έργο,(ας όψονται και οι γκριζοασπρόμαυρες πινελιές) θα μπορούσαμε τότε να το χαρακτηρίσουμε ως Εθνικό κειμήλιο διότι το ύφος αυτής της γυναίκας αντικατοπτρίζει την κατάσταση της χώρας μας: απέραντη θλίψη, αμφιβολία για το μέλλον και ένας απατηλός τόνος επιβεβλημένης αισιοδοξίας που αναλώνεται στο να κρατά σφιχτά ένα άδειο τσαντάκι.
(σίγουρα οι αλλοδαποί αναγνώστες θα μπορέσουν να το αντιληφθούν διαφορετικά)
Κινηματογραφοζωγραφοκοινωνικοοικονομικοπολιτικοψυχολογικό το σχόλιο του ηλιογράφου!
Με τόσες ληστείες που συμβαίνουν, βέβαια φοβάται κανείς να κρατήσει οτιδήποτε, αν και η συγκεκριμένη θλιμένη φιγούρα, ίσως να κρατά στην τσάντα της μια πολύτιμη για κείνη ανάμνηση.
Όμως από τα labels σου, βλέποντας και "Lyrics", είδα τους στίχους του τραγουδιού, και με τα άλλα στοιχεία που της έχεις σχεδιάσει, μάλλον αυτό θα ήθελες τελικά να πεις:);
(Πάντως πολύ θλίψη για Κυριακή:))!!!)
υγ. σχόλιό μου και στην προηγούμενή σου ανάρτησή:)
ηλιογράφος Σε τέτοιο σχόλιο, πώς αλλιώς να απαντήσω, παρά με μιά σειρά από θαυμαστικά!!!!!
άστρια Μερικές φορές ένας στίχος εγκαθίσταται στην μνήμη εντελώς αποκομμένος από τους γειτονικούς του- πριν από καιρό είχα ανεβάσει μιά σχετική σειρά εικόνων στο dodoulis. Εδώ η ανακεφαλαίωση :-)
Τώρα, μετά από τα ανωτέρω, τί να πω εγώ, εκτός από ένα τεράστιο αμάν, μιά και η ατμόσφαιρα έχει κάτι από αίθουσα αναμονής εντατικής...
Εμένα πάλι, γιατί μου θύμισε το συγκεκριμένο πρόσωπο κάτι από τα σκίτσα του Μποστ, ιδιαίτερα όταν απέδιδε την Ελλάδα....
Καλή εβδομάδα!
:))
πολύ καλο και πρωτότυπο το slide, dodo, σου άφησα και εκεί σχόλιο:)
h.constantinos Τί να μάς κάνει ένα αμάν, έστω τεράστιο- ας πούμε δυό- τρία, μήπως και ξαλαφρώσουμε...
fegia Μήπως επειδή τέτοιες φάτσες εξακολουθούν να κυκλοφορούν και τώρα όπως και τότε, ανεβάζοντας τα βαριά από την κούραση πόδια τους στα σκαλιά τών αστικών λεωφορείων; :-)
άστρια Ευχαριστώ!
Post a Comment