Πες μου, σαλιγκαράκι, τι κουβαλάς στην πλάτη; Τις μέρες μου, τις μέρες μου, Σάββατα και Δευτέρες μου. Πες μου σαλιγκαράκι, τι κουβαλάς στην πλάτη; Το δρόμο μου, το δρόμο μου, το φεύγω και το φόβο μου. Πες μου σαλιγκαράκι, τι κουβαλάς στην πλάτη; Τους κήπους μου, τους κήπους μου, τις πέτρες και τους ήλιους μου. Πες μου σαλιγκαράκι, τι κουβαλάς στην πλάτη; Το σπίτι μου, το σπίτι μου, τ’ αντίσκηνο της θλίψης μου.
michalis melidonis Πολύ συμπαθητικό· και λίγο πικρό- άλλο ένα ανενεργό ιστολόγιο :-(
h.constantinos Αχ! (αναστεναγμός)· ανεκπλήρωτα νεανικά όνειρα... Το κυρίως ανεκπλήρωτο όμως είναι κάτι τέτοιο· συμβιβάζομαι και με κάτι λιγότερο- μπουλντόζα, π.χ. Έστω, ένα τρακτέρ; :-)))
Καταπληκτική η ιδέα να τον ζωγραφίσεις προσαρμόζοντας τη μορφή και την κίνησή του σε αυτή του σαλιγκαριού!!!!
(Εκτός πάντος από το ότι είναι βαρύ φορτίο το να κουβαλάει κανείς το σπίτι του, (παρά τα πολλά αβαντάζ που έχει), το συγκεκριμένο θα πρέπει να απορριφθεί γιατί είναι στενάχωρο και μόνο για έναν κάτοικο:)
Είναι και δικό μου ανεκπλήρωτο όνειρο αυτό... Πάντα ήθελα να αισθανθώ τον απόλυτο σεβασμό των άλλων στην άσφαλτο... Αλλά, αλλοίμονο, δεν έχω ούτε επαγγελματικό δίπλωμα...
Ως υποκατάστατο, κάποτε ήθελα να βάλω αεροτενόρους νταλίκας σε ένα από τα 2CV που είχα, αλλά συνάντησα ανυπέρβλητες τεχνικές δυσκολίες. Ουαί τοις ηττημένοις...
michalis melidonis Πολύ πιθανόν- δεν εγνώριζα ούτε το tipota ούτε την Patty.
Τον Β. τον έχω φαντασθεί σαν φούσκα, σαν μπαλόνι (κάποτε γεμάτο με νερό, αντί γιά αέρα), που κινείται με μικρά άλματα :-)
h.constantinos :-) Βέβαια, η οδήγηση τού ανωτέρω απαιτεί και ορισμένο σωματότυπο: ειδικών διαστάσεων κοιλιά, η οποία στηρίζει το πηδάλιο στις ευθείες, ώστε τα χέρια να ανοίγουν ξέγνοιαστα το κουτάκι τής μπύρας, ενώ παράλληλα αναζητούν κατάλληλο σταθμό στο ραδιόφωνο ;-))
8 comments:
Φερέοικος...
Πες μου, σαλιγκαράκι, τι κουβαλάς στην πλάτη;
Τις μέρες μου, τις μέρες μου, Σάββατα και Δευτέρες μου.
Πες μου σαλιγκαράκι, τι κουβαλάς στην πλάτη;
Το δρόμο μου, το δρόμο μου, το φεύγω και το φόβο μου.
Πες μου σαλιγκαράκι, τι κουβαλάς στην πλάτη;
Τους κήπους μου, τους κήπους μου, τις πέτρες και τους ήλιους μου.
Πες μου σαλιγκαράκι, τι κουβαλάς στην πλάτη;
Το σπίτι μου, το σπίτι μου, τ’ αντίσκηνο της θλίψης μου.
του blog απ' το τίποτα στο τίποτα
Ναι, αλλά τα αυτοκινούμενα έχουν άπειρα πλεονεκτήματα, όπως πχ αυτές τις μέρες την έχουν γραμμένη τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ... και άλλα πολλά!
michalis melidonis Πολύ συμπαθητικό· και λίγο πικρό- άλλο ένα ανενεργό ιστολόγιο :-(
h.constantinos Αχ! (αναστεναγμός)· ανεκπλήρωτα νεανικά όνειρα...
Το κυρίως ανεκπλήρωτο όμως είναι κάτι τέτοιο· συμβιβάζομαι και με κάτι λιγότερο- μπουλντόζα, π.χ. Έστω, ένα τρακτέρ; :-)))
:))
Καταπληκτική η ιδέα να τον ζωγραφίσεις προσαρμόζοντας τη μορφή και την κίνησή του σε αυτή του σαλιγκαριού!!!!
(Εκτός πάντος από το ότι είναι βαρύ φορτίο το να κουβαλάει κανείς το σπίτι του, (παρά τα πολλά αβαντάζ που έχει), το συγκεκριμένο θα πρέπει να απορριφθεί γιατί είναι στενάχωρο και μόνο για έναν κάτοικο:)
και Καλό Σ/Κ
:)
Μήπως το tipota είναι η Patty της Lifo..
με απασχόλησε η μητρότητα
του ποιήματος :)
...............
γδυμνοχοχλιός (γυμνοσάλιαγκας)
, που λες,
έτσι φανταζόμουν εξαρχής τον Μπη
...οι κεραίες του λείπουν :)
Είναι και δικό μου ανεκπλήρωτο όνειρο αυτό... Πάντα ήθελα να αισθανθώ τον απόλυτο σεβασμό των άλλων στην άσφαλτο... Αλλά, αλλοίμονο, δεν έχω ούτε επαγγελματικό δίπλωμα...
Ως υποκατάστατο, κάποτε ήθελα να βάλω αεροτενόρους νταλίκας σε ένα από τα 2CV που είχα, αλλά συνάντησα ανυπέρβλητες τεχνικές δυσκολίες. Ουαί τοις ηττημένοις...
άστρια :-) Δεν θέλει συγκάτοικο ο σαλίγκαρος ;-)
michalis melidonis Πολύ πιθανόν- δεν εγνώριζα ούτε το tipota ούτε την Patty.
Τον Β. τον έχω φαντασθεί σαν φούσκα, σαν μπαλόνι (κάποτε γεμάτο με νερό, αντί γιά αέρα), που κινείται με μικρά άλματα :-)
h.constantinos :-)
Βέβαια, η οδήγηση τού ανωτέρω απαιτεί και ορισμένο σωματότυπο: ειδικών διαστάσεων κοιλιά, η οποία στηρίζει το πηδάλιο στις ευθείες, ώστε τα χέρια να ανοίγουν ξέγνοιαστα το κουτάκι τής μπύρας, ενώ παράλληλα αναζητούν κατάλληλο σταθμό στο ραδιόφωνο ;-))
Post a Comment