Ομως, αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο στο έργο είναι οι απεριόριστες δυνατότητες μετεξέλιξης που σαφώς υποννοεί ο καλλιτέχνης.
Είναι προφανές ότι με μιά καλή αγκύρωση στο δάπεδο της γκαλερί, το τσιγκέλι που φυσικά δεν έχει αυτήν την μορφή τυχαία, μπορεί να δεχθεί σφαχτό. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, δεν τοποθετήθηκε εκεί το καπέλο, περιμένοντας την νέα θέση του στην δυναμική ανάπτυξη της performance στον χώρο.
άστρια Ας τεντωθεί στις μύτες τών ποδιών να φθάσει το καπέλο ;-)
h.constantinos Εδώ θα πρέπει να διαφωνήσω μαζί σας: το σφαχτό ως στοιχείο installation είναι πλέον, φοβούμαι, ελαφρά πασέ· άλλωστε, δεν μπορεί παρά να προσβάλλει την ευαισθησία τών vegan επισκεπτριών τής έκθεσης. Συνεπώς, ο οξυδερκής γκαλερίστ έχει χρέος να υποδείξει με λεπτότητα στον καλλιτέχνη, ότι καλό είναι να αντικατασταθεί το σφαχτό από πλεξάνα σκόρδων- στο κάτω-κάτω, εκτός τών άλλων, προστατεύουν και από το κακό το μάτι...
Ορθώς. Εχετε δίκιο. Οφείλω να συμφωνήσω. Και όχι μόνο εικαστικώς λόγω του απαλού μπεζ της πλεξάνας, αλλά και γιατί το σκόρδο ενδείκνυται γιά την υπέρταση! -ειδικά το βιολογικό!
h.constantinos Απολύτως· ας μη ξεχνούμε δε την δυναμική τού συμβολισμού τού σκόρδου: ως μέρος τής αρχαίας αντίθεσης "σκόρδο/κρεμμύδι", μπορούμε νομίζω εύκολα να φαντασθούμε το κύμα ερωτημάτων που θα τεθούν στον παρατηρητικό φιλότεχνο από την συγκεκριμένη επιλογή. Και πώς θα βλέπατε μιά διαδραστική διάσταση τού έργου, όπως γιά παράδειγμα, να ενθαρρύνεται κάθε θεατής να αφαιρεί μιά σκελίδα από ένα οποιοδήποτε σκόρδο τής πλεξάνας, ούτως προκαλώντας μετατροπή τής ισορροπίας τού έργου, το οποίο θα αλλάζει κλίση ή/και θα μετατοπίζεται ελαφρά στον χώρο; Κατόπιν, ο επισκέπτης θα μπορεί να αποχωρεί με το σκορδόδοντο- επιλογή που νομίζω μάς εξασφαλίζει την χορηγία τής Ομοσπονδίας Σκορδοπαραγωγών- ή να το καρφώνει σε εκ τών προτέρων χαραγμένες τομές σε παραπλεύρως κείμενον αρνίσιο μπουτάκι (το σφαχτό που αρχικώς προτείνατε, διακριτικότερο όμως) , που στην συνέχεια θα ψήνεται υπό τού καλλιτέχνου με το εργαλείο τής οξυγονοκόλλησης ενώπιον τού κοινού. Οι άδειες φιάλες τού καμινέτου θα αποτελέσουν αργότερα το υλικό νέας installation με τίτλο "La révolution embouteillée".
Θαυμάσιο. Η performance που θα συζητηθεί περισσότερο αυτή τη σαιζόν εν αναμονή της revolution embouteillee που προοιωνίζεται συναρπαστική.
Και επειδή η τέχνη οφείλει να αφυπνίζει συνειδήσεις σε νάρκη μέσω όλων των αισθήσεων, η συμμετοχή της όσφρησης θα είναι καταλυτική στο καταληκτικό finale της performance -κατά την ουξονοκόλληση δηλαδή ως αιχμηρό υπαινιγμό-κραυγή με αποδέκτη τους φούρνους μικροκυμάτων φυσικά.
Και επειδή η τέχνη οφείλει να καταγγέλει, νομίζω ότι η προσθήκη μίας design επώνυμης πρέσσας σκόρδου (όχι εκλαϊκευμένου design από το ΙΚΕΑ, από τις άλλες τις καλές) μπορεί να θεωρηθεί θεμιτή συμβολικώς γιά τις εναπομείνασες στην installation σκελίδες, με την συμμετοχή του κοινού φυσικά, το οποίο (το κοινό) καλείται να κραυγάσει γιά την αποσύνθεση των κοινωνικών δομών, αλλά και του ίδιου του ατόμου -που φυσικά συμβολίζει η σκελίδα.
12 comments:
κι ένα καρεκλάκι να φτάνει το καπέλο;
(το "ένα" έχει τεθεί ως αντίβαρο για ισορροπία;)
Μια καλημέρα Κυριακής:)
Θαυμάσιο.
Ομως, αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο στο έργο είναι οι απεριόριστες δυνατότητες μετεξέλιξης που σαφώς υποννοεί ο καλλιτέχνης.
Είναι προφανές ότι με μιά καλή αγκύρωση στο δάπεδο της γκαλερί, το τσιγκέλι που φυσικά δεν έχει αυτήν την μορφή τυχαία, μπορεί να δεχθεί σφαχτό.
Καθόλου τυχαία, λοιπόν, δεν τοποθετήθηκε εκεί το καπέλο, περιμένοντας την νέα θέση του στην δυναμική ανάπτυξη της performance στον χώρο.
άστρια Ας τεντωθεί στις μύτες τών ποδιών να φθάσει το καπέλο ;-)
h.constantinos Εδώ θα πρέπει να διαφωνήσω μαζί σας: το σφαχτό ως στοιχείο installation είναι πλέον, φοβούμαι, ελαφρά πασέ· άλλωστε, δεν μπορεί παρά να προσβάλλει την ευαισθησία τών vegan επισκεπτριών τής έκθεσης. Συνεπώς, ο οξυδερκής γκαλερίστ έχει χρέος να υποδείξει με λεπτότητα στον καλλιτέχνη, ότι καλό είναι να αντικατασταθεί το σφαχτό από πλεξάνα σκόρδων- στο κάτω-κάτω, εκτός τών άλλων, προστατεύουν και από το κακό το μάτι...
Ορθώς. Εχετε δίκιο.
Οφείλω να συμφωνήσω.
Και όχι μόνο εικαστικώς λόγω του απαλού μπεζ της πλεξάνας, αλλά και γιατί το σκόρδο ενδείκνυται γιά την υπέρταση! -ειδικά το βιολογικό!
ήμαν παιδί στὰ δεκαεφτά
καλόγερος κρεμάστηκα
΄Εξυπνο.Σου δίνει το περιθώριο για πολλές....υποθέσεις.Καλημέρα
h.constantinos Απολύτως· ας μη ξεχνούμε δε την δυναμική τού συμβολισμού τού σκόρδου: ως μέρος τής αρχαίας αντίθεσης "σκόρδο/κρεμμύδι", μπορούμε νομίζω εύκολα να φαντασθούμε το κύμα ερωτημάτων που θα τεθούν στον παρατηρητικό φιλότεχνο από την συγκεκριμένη επιλογή.
Και πώς θα βλέπατε μιά διαδραστική διάσταση τού έργου, όπως γιά παράδειγμα, να ενθαρρύνεται κάθε θεατής να αφαιρεί μιά σκελίδα από ένα οποιοδήποτε σκόρδο τής πλεξάνας, ούτως προκαλώντας μετατροπή τής ισορροπίας τού έργου, το οποίο θα αλλάζει κλίση ή/και θα μετατοπίζεται ελαφρά στον χώρο; Κατόπιν, ο επισκέπτης θα μπορεί να αποχωρεί με το σκορδόδοντο- επιλογή που νομίζω μάς εξασφαλίζει την χορηγία τής Ομοσπονδίας Σκορδοπαραγωγών- ή να το καρφώνει σε εκ τών προτέρων χαραγμένες τομές σε παραπλεύρως κείμενον αρνίσιο μπουτάκι (το σφαχτό που αρχικώς προτείνατε, διακριτικότερο όμως) , που στην συνέχεια θα ψήνεται υπό τού καλλιτέχνου με το εργαλείο τής οξυγονοκόλλησης ενώπιον τού κοινού.
Οι άδειες φιάλες τού καμινέτου θα αποτελέσουν αργότερα το υλικό νέας installation με τίτλο "La révolution embouteillée".
michalis melidonis Ωχ, τον δίστιχο! ;-))
erifili Γράψε μας κάποια, παρακαλώ!
Θαυμάσιο.
Η performance που θα συζητηθεί περισσότερο αυτή τη σαιζόν εν αναμονή της revolution embouteillee που προοιωνίζεται συναρπαστική.
Και επειδή η τέχνη οφείλει να αφυπνίζει συνειδήσεις σε νάρκη μέσω όλων των αισθήσεων, η συμμετοχή της όσφρησης θα είναι καταλυτική στο καταληκτικό finale της performance -κατά την ουξονοκόλληση δηλαδή ως αιχμηρό υπαινιγμό-κραυγή με αποδέκτη τους φούρνους μικροκυμάτων φυσικά.
Και επειδή η τέχνη οφείλει να καταγγέλει, νομίζω ότι η προσθήκη μίας design επώνυμης πρέσσας σκόρδου (όχι εκλαϊκευμένου design από το ΙΚΕΑ, από τις άλλες τις καλές) μπορεί να θεωρηθεί θεμιτή συμβολικώς γιά τις εναπομείνασες στην installation σκελίδες, με την συμμετοχή του κοινού φυσικά, το οποίο (το κοινό) καλείται να κραυγάσει γιά την αποσύνθεση των κοινωνικών δομών, αλλά και του ίδιου του ατόμου -που φυσικά συμβολίζει η σκελίδα.
Η οσμή της αποσύνθεσης, η οσμή της κατάρρευσης...
Αριστούργημα!!
h.constantinos Τόχουμε, σύμβλογε, ΤΟΧΟΥΜΕ! Βούρρρ γιά σπόνσορες τώρα: την Παρασκευή έχει λαϊκή... ;-)
LOL!!
seventeen is a trickster.
goobeetsablog ;-)
Post a Comment