Και η αργόσυρτη μουσική, παρηγοριά πλεγμένη από τα χέρια ενός ερωτευμένου, δεν κατάφερε και πάλι να ζωντανέψει το μαρμαρωμένο όνειρο.
Λίγα τα πλάσματα, θαρρείς κουφά στη θλίψη των άλλων, περπατούν παριστάνοντας τους ανέμελους ή τους σπουδαίους, και το καβούκι που σέρνουν είναι η μόνη αλήθεια που αποδέχονται.
Η μουσική βυθίστηκε σε έναν ωκεανό από καβούκια, αλλά ο θλιμμένος μουσικός συνέχισε το πλέξιμο, η Αγάπη τον λυπήθηκε και του χάρισε τα δάχτυλα της Πηνελόπης, ματώσαν στις χορδές ενός βιολιού, κι αυτός εκεί, πιο επίμονος και από άγαλμα που κανείς δεν βλέπει πια.
Κάποια στιγμή μετά από χρόνια η μουσική σταμάτησε, και τα στόματα πίσω από τα καβούκια σα να χαμογέλασαν, και ήταν ένα χαμόγελο σαρκαστικό, πίσω από βρώμικες μουχλιασμένες ανάσες, και ανείπωτους φόβους για καθαρό αέρα.
Τότε όμως ακούστηκε από μακριά σαν ψίθυρος, μια άλλη υπέροχη και απόμακρη μελωδία, η Αγάπη ενός άλλου θέλησε και πάλι να δώσει ζωή σε ένα άλλο άγαλμα, και τα βρώμικα στόματα έσφιξαν και πάλι τα χείλη τους, συνωμοτικά και αποφασισμένα να σταματήσουν αυτό το αίσχος.
Εκεί, λίγο πριν το τέλος του κόσμου και της μουσικής, τα κομμένα δάχτυλα αγγίξανε τα αγάλματα μες τη σιωπή, θαρρείς ενός χιονισμένου τοπίου τόσο μεγάλη ήτανε η ησυχία, γιατί τα κλειστά στόματα πίσω από τα καβούκια θα παρέμεναν κλειστά για πάντα, Έτσι ξαναγεννήθηκε το μεγάλο μυστικό της μουσικής: ένα κομμένο δάχτυλο που τα έχει χάσει όλα και θέλει να αγγίξει το Όνειρο.
Άστεγος δίχως καβούκι μουσικός παίζει της μαγεμένης Μούσας Ερατώς να τηνε ξεπαγώσει προσπαθεί από το λούκι της μα μόνο μια χελώνα βγήκε απ' το καβούκι της ακούει και τί να δει; ηλιογραφικά αρπίσματα δώσαν ωκεανό από καφκία να βρουν οι μουσικοί οικία και η φωνή τους αντηχεία :)
12 comments:
Η μουσική θυμάται από άλλους δρόμους.
Και η αργόσυρτη μουσική,
παρηγοριά πλεγμένη από τα χέρια ενός ερωτευμένου,
δεν κατάφερε και πάλι να ζωντανέψει το μαρμαρωμένο όνειρο.
Λίγα τα πλάσματα, θαρρείς κουφά στη θλίψη των άλλων,
περπατούν παριστάνοντας τους ανέμελους ή τους σπουδαίους,
και το καβούκι που σέρνουν είναι η μόνη αλήθεια που αποδέχονται.
Η μουσική βυθίστηκε σε έναν ωκεανό από καβούκια,
αλλά ο θλιμμένος μουσικός συνέχισε το πλέξιμο,
η Αγάπη τον λυπήθηκε και του χάρισε τα δάχτυλα της Πηνελόπης,
ματώσαν στις χορδές ενός βιολιού, κι αυτός εκεί, πιο επίμονος και από άγαλμα που κανείς δεν βλέπει πια.
Κάποια στιγμή μετά από χρόνια η μουσική σταμάτησε,
και τα στόματα πίσω από τα καβούκια σα να χαμογέλασαν,
και ήταν ένα χαμόγελο σαρκαστικό, πίσω από βρώμικες μουχλιασμένες ανάσες,
και ανείπωτους φόβους για καθαρό αέρα.
Τότε όμως ακούστηκε από μακριά σαν ψίθυρος,
μια άλλη υπέροχη και απόμακρη μελωδία,
η Αγάπη ενός άλλου θέλησε και πάλι να δώσει ζωή σε ένα άλλο άγαλμα,
και τα βρώμικα στόματα έσφιξαν και πάλι τα χείλη τους, συνωμοτικά και αποφασισμένα να σταματήσουν αυτό το αίσχος.
Εκεί, λίγο πριν το τέλος του κόσμου και της μουσικής,
τα κομμένα δάχτυλα αγγίξανε τα αγάλματα μες τη σιωπή,
θαρρείς ενός χιονισμένου τοπίου τόσο μεγάλη ήτανε η ησυχία,
γιατί τα κλειστά στόματα πίσω από τα καβούκια θα παρέμεναν κλειστά για πάντα,
Έτσι ξαναγεννήθηκε το μεγάλο μυστικό της μουσικής: ένα κομμένο δάχτυλο που τα έχει χάσει όλα και θέλει να αγγίξει το Όνειρο.
ηλιογράφος Αν το αφελές σχεδιάκι μου στάθηκε η αφορμή να γραφεί αυτό που μόλις διάβασα, τότε νομίζω ειλικρινά πως σαν να ψήλωσα λιγάκι απόψε...
Οι αιτίες ψάχνουν πάντα για αφορμές, πολύ σωστά το έθεσες.
Τα σχέδιά σου εμπνέουν.
Πω, πω...!!
Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω το λα σε ντο, ρε ή μι, το πω,πω πάει στο ηλιογραφικό κρεσέντο!!
Nτό !! ντό !!
Ηλιογράφε !!!!!!!!!!!!!!
Η μουσική βυθίστηκε σε έναν ωκεανό από καβούκια
Πώ πώ κι απο μένα !!
ηλιογράφος :-)
h.constantinos Ακριβώς αυτό: πω,πω!
ξωτικό :-D
Άστεγος δίχως καβούκι μουσικός
παίζει της μαγεμένης Μούσας Ερατώς
να τηνε ξεπαγώσει προσπαθεί από το λούκι της
μα μόνο μια χελώνα βγήκε απ' το καβούκι της
ακούει και τί να δει; ηλιογραφικά αρπίσματα δώσαν ωκεανό από καφκία
να βρουν οι μουσικοί οικία
και η φωνή τους αντηχεία :)
Εγώ θα προσθέσω ακόμα ένα για όσα διάβασα πιο πάνω...
πω! πω! πω!
michalis melidonis Έτσι! χαλάλι η καθυστέρηση... :-)
Καί επειδή αφορμή γυρεύω να το... χαζεύω, νάτο πάλι το καβούκι τής χελώνας, έτοιμο να κελαηδήσει!
mariela :-D
Αυτή η εκδοχή μου αρέσει ιδιαίτερα. Είναι που θα μου άρεσε να είμαι εγώ στη θέση του βιολιστή ή έστω να κάναμε ένα ντουέτο με το τσέλο μου..
:-)
margo :-)
Post a Comment