mariela Δεν φταίει διόλου ο (ωραίος!) καφές σου, αλλά η ελλειπτικότητα τού τίτλου: αποκομμένος από ένα στίχο τού Σεφέρη, στην αγγλική του μετάφραση- συχνά μού συμβαίνει να επανέρχονται έτσι κάποιοι στίχοι ή αποσπάσματά των στο μυαλό μου· ενίοτε τούς... ζωγραφίζω γιά να απαλλαγώ από την τυραννία που προσπαθούν να μού επιβάλουν! Εδώ μού προέκυψε μιά σειρούλα, μέσα στην σειρά τού πάρκου με τ'αγάλματα ;-)
michalis melidonis ... and his jaw dropped in astonishment? LOL!
......................... [...] He was speaking fast, and she was gazing absently towards the gramophones; [...] In the moonlight the statues sometimes bend like reeds in the midst of ripe fruit — the statues; and the flame becomes a cool oleander, the flame that burns one, I mean.’
— ‘It's just the light. . . shadows of the night.’
— ‘Maybe the night that split open, a blue pomegranate, a dark breast, and filled you with stars, cleaving time. And yet the statues bend sometimes, dividing desire in two, like a peach; and the flame becomes a kiss on the limbs, then a sob, then a cool leaf carried off by the wind; they bend; they become light with a human weight. You don’t forget it.’
— ‘The statues are in the museum.’
— ‘No, they pursue you, why can’t you see it? I mean with their broken limbs, with their shape from another time, a shape you don’t recognize yet know. [...]
Really, those statues are not the fragments. You yourself are the relic; they haunt you with a strange virginity at home, at the office, at receptions for the celebrated, in the unconfessed terror of sleep; they speak of things you wish didn’t exist or would happen years after your death, and that’s difficult because. . .’
— ‘The statues are in the museum. Good night.’
— ‘. . . because the statues are no longer fragments. We are. The statues bend lightly. . . Good night.[...]
Εκπληκτικό έργο, και τί τίτλος... Είμαι σίγουρος ότι θα ενθουσιασθεί ο κ.Saatchi, θα φροντίσω να το επισπεύσω, θα περάσουμε από το σπίτι να μας φτιάξετε στραπατσάδα. Θα σας ενημερώσω, θα σας αποστείλω σύντομο γραπτό χαμπέρι -μην λησμονήσετε το γιαούρτι παρακαλώ.
michalis melidonis "!!!!!!mine too!!!!!!!!!!!!!!!": What happened? Yep, this is it- the poem; now listen to this gem!
h.constantinos Αυτή η σκέψη μ'αρέσει! Δεν το είχα πάντως δεί ως απεικόνιση σύγχρονου έργου· γιατί όχι, όμως ;-) Το φανταζόμουν ως έκθεμα αρχαίων χρόνων, λειψό, σπασμένο κομμάτι, προϊόν ανασκαφής- γι'αυτό καί ο τίτλος.
guillaume platsatouras Ό,τι θέλετε σάς φτιάχνουμε- εκτός από τηγανητά, λυπούμαι, δεν... Λέτε να αρχίσει τώρα να βάζει χέρι καί στις αρχαιότητες ο κ. S.;
9 comments:
Καλημέρα... ομολογώ πως εδώ μου διαφεύγει το σχόλιο σου... μήπως δεν έχω πιει αρκετό καφέ;;;
θα επανέλθω αργότερα!!!!
In Museo di Roma,
Archimede's head
just after uttering:
"Don't disturb my circles!"
mariela Δεν φταίει διόλου ο (ωραίος!) καφές σου, αλλά η ελλειπτικότητα τού τίτλου: αποκομμένος από ένα στίχο τού Σεφέρη, στην αγγλική του μετάφραση- συχνά μού συμβαίνει να επανέρχονται έτσι κάποιοι στίχοι ή αποσπάσματά των στο μυαλό μου· ενίοτε τούς... ζωγραφίζω γιά να απαλλαγώ από την τυραννία που προσπαθούν να μού επιβάλουν!
Εδώ μού προέκυψε μιά σειρούλα, μέσα στην σειρά τού πάρκου με τ'αγάλματα ;-)
michalis melidonis ... and his jaw dropped in astonishment? LOL!
!!!!!!mine too!!!!!!!!!!!!!!!
.............................
[...]
μιλοῦσε πολὺ γρήγορα, κι ἐκείνη
κοίταζε ἀφηρημένη πρὸς τοὺς φωνογράφους
[...]
στὸ φεγγάρι
τ᾿ ἀγάλματα λυγίζουν κάποτε σὰν τὸ καλάμι
ἀνάμεσα σὲ ζωντανοὺς καρποὺς — τ᾿ ἀγάλματα-
κι ἡ φλόγα γίνεται δροσερὴ πικροδάφνη,
ἡ φλόγα ποὺ καίει τὸν ἄνθρωπο, θέλω νὰ πῶ.
- Εἶναι τὸ φῶς... ἴσκιοι τῆς νύχτας...
- Ἴσως ἡ νύχτα ποὺ ἄνοιξε, γαλάζιο ρόδι,
σκοτεινὸς κόρφος, καὶ σὲ γέμισε ἄστρα
κόβοντας τὸν καιρό.
Κι ὅμως τ᾿ ἀγάλματα
λυγίζουν κάποτε, μοιράζοντας τὸν πόθο
στὰ δυό, σὰν τὸ ροδάκινο κι ἡ φλόγα
γίνεται φίλη μὰ στὰ μέλη κι ἀναφιλητὸ
κι ἔπειτα φύλλο δροσερὸ ποὺ παίρνει ὁ ἄνεμος-
λυγίζουν γίνουνται ἀλαφριὰ μ᾿ ἕνα ἀνθρώπινο βάρος.
Δὲν τὸ ξεχνᾶς.
- Τ᾿ ἀγάλματα εἶναι στὸ μουσεῖο.
-Ὄχι, σὲ κυνηγοῦν, πῶς δὲν τὸ βλέπεις;
θέλω νὰ πῶ μὲ τὰ σπασμένα μέλη τους,
μὲ τὴν ἀλλοτινὴ μορφή τους ποὺ δὲ γνώρισες
κι ὅμως τὴν ξέρεις.
[...]
Ἀλήθεια, τὰ συντρίμμια
δὲν εἶναι ἐκεῖνα- ἐσὺ ῾σαι τὸ ρημάδι-
σὲ κυνηγοῦν μὲ μία παράξενη παρθενιὰ
στὸ σπίτι στὸ γραφεῖο στὶς δεξιώσεις
τῶν μεγιστάνων, στὸν ἀνομολόγητο φόβο τοῦ ὕπνου-
μιλοῦν γιὰ περιστατικὰ ποὺ θὰ ἤθελες νὰ μὴν ὑπάρχουν
ἢ νὰ γινόντουσαν χρόνια μετὰ τὸ θάνατό σου,
κι αὐτὸ εἶναι δύσκολο γιατί...
-Τ᾿ ἀγάλματα εἶναι στὸ μουσεῖο.
Καληνύχτα.
-... γιατὶ τ᾿ ἀγάλματα δὲν εἶναι πιὰ συντρίμμια,
εἴμαστε ἐμεῖς. Τ᾿ ἀγάλματα λυγίζουν ἀλαφριὰ ... καλή-
νύχτα[...] ((((>>Ὁ Ἡδονικὸς Ἐλπήνωρ<<))))
.........................
[...]
He was speaking fast, and she
was gazing absently towards the gramophones;
[...]
In the moonlight
the statues sometimes bend like reeds
in the midst of ripe fruit — the statues;
and the flame becomes a cool oleander,
the flame that burns one, I mean.’
— ‘It's just the light. . . shadows of the night.’
— ‘Maybe the night that split open, a blue pomegranate,
a dark breast, and filled you with stars,
cleaving time.
And yet the statues
bend sometimes, dividing desire in two,
like a peach; and the flame
becomes a kiss on the limbs, then a sob,
then a cool leaf carried off by the wind;
they bend; they become light with a human weight.
You don’t forget it.’
— ‘The statues are in the museum.’
— ‘No, they pursue you, why can’t you see it?
I mean with their broken limbs,
with their shape from another time, a shape you don’t recognize
yet know.
[...]
Really, those statues are not
the fragments. You yourself are the relic;
they haunt you with a strange virginity
at home, at the office, at receptions for the celebrated,
in the unconfessed terror of sleep;
they speak of things you wish didn’t exist
or would happen years after your death,
and that’s difficult because. . .’
— ‘The statues are in the museum.
Good night.’
— ‘. . . because the statues are no longer
fragments. We are. The statues bend lightly. . . Good night.[...]
((((George Seferis: Sensual Elpenor. transl. by Edmund Keeley and Philip Sherrard))))
Η απούσα κάτω γνάθος πλανάται νοερώς στον χώρο κατακερματισμένη στα μάτια του θεατή, ψιθυρίζοντάς του, αφυπνίζοντάς τον.
Εντυπωσιακό έργο.
Εκπληκτικό έργο, και τί τίτλος...
Είμαι σίγουρος ότι θα ενθουσιασθεί ο κ.Saatchi, θα φροντίσω να το επισπεύσω, θα περάσουμε από το σπίτι να μας φτιάξετε στραπατσάδα.
Θα σας ενημερώσω, θα σας αποστείλω σύντομο γραπτό χαμπέρι -μην λησμονήσετε το γιαούρτι παρακαλώ.
michalis melidonis "!!!!!!mine too!!!!!!!!!!!!!!!": What happened?
Yep, this is it- the poem; now listen to this gem!
h.constantinos Αυτή η σκέψη μ'αρέσει!
Δεν το είχα πάντως δεί ως απεικόνιση σύγχρονου έργου· γιατί όχι, όμως ;-)
Το φανταζόμουν ως έκθεμα αρχαίων χρόνων, λειψό, σπασμένο κομμάτι, προϊόν ανασκαφής- γι'αυτό καί ο τίτλος.
guillaume platsatouras Ό,τι θέλετε σάς φτιάχνουμε- εκτός από τηγανητά, λυπούμαι, δεν...
Λέτε να αρχίσει τώρα να βάζει χέρι καί στις αρχαιότητες ο κ. S.;
Μετά τα προηγούμενα αγάλματα στους κήπους, τι αντίθεση! Κλεισμένο στους τέσσερις τοίχους, μόνο και σακατεμένο!
Εδώ το συναίσθημα πιο δυνατό..
margo Έξω από το "φυσικό" του περιβάλλον;
Post a Comment