Εντάξει... νομίζω ότι οι αρχιτέκτονες όλου του κόσμου μπορούν να αρχίσουν να σκίζουν τα πτυχία τους.... Σε λίγο θα ξεπεράσετε και τον Gaudi!!! Εξαιρετικός ο οικισμός!!!!!
Εγώ πάλι, ίσως από μιαν αντίσταση στο να σκίσω το πτυχίο μου, το βλέπω ως θαυμάσιο 'κυβιστικό', αν και ευάλωτο στα χρώματα και τις γραμμές, γυναικείο torso. Κ.Γ.
Νομίζω ότι κάλλιστα θα μπορούσε κανείς να ψυχαναλύσει τα μέλη της παρέας με βάση τα σχόλια που καταθέτουμε ως αυθόρμητες αντιδράσεις στα ερεθίσματα που μας "πετάς". Ο δικός μου συνειρμός περιελάμβανε ένα μείγμα από το σουρεαλισμό του Gaudi με τη λεπτή ευαισθησία του Kandinsky, αλλά και το ερωτευμένο ζευγαράκι,που παράτησε στο ισόγειο το μπαλόνι του και ξεκίνησε για ν' απολαύσει το γλυκό του από γύρη στην κατακόκκινη ταράτσα! Μια ζεστή, χαμογελαστά προκλητική ανάρτηση!!!
ΥΓ: Δεν μπορώ ν' αφήσω ασχολίαστες τις προηγούμενες αναρτήσεις: εικονογραφείς και τους εφιάλτες του αυγουστιάτικου πιτσιρικά, τώρα που άρχισαν για τα καλά τα μαθήματα;
άιναφετς Δύσκολο το ερώτημα: πώς φθάνει κάποιος στην κορυφή- αναζητώντας την πρόκληση ή αποφεύγοντας τον κίνδυνο; :-Ρ
ξωτικό Μέ έστειλες να ψάξω στον Γιούτουμπα πώς τα φτιάχνουν: με ακρίβεια καί υπομονή, βεβαίως ;-)
υπατία η αλεξανδρινή Αυτό ακριβώς, ο διαφορετικός τρόπος που καθένας μας περιγράφει την εικόνα που βλέπει, είναι ίσως το πιό συναρπαστικό στοιχείο τής επικοινωνίας μέσα από τα σέκοντς, ή παλιότερα, το dodoulis καί είμαι ευγνώμων γι' αυτή την ευκαιρία :-)
10 comments:
Εντάξει... νομίζω ότι οι αρχιτέκτονες όλου του κόσμου μπορούν να αρχίσουν να σκίζουν τα πτυχία τους....
Σε λίγο θα ξεπεράσετε και τον Gaudi!!!
Εξαιρετικός ο οικισμός!!!!!
Εγώ πάλι, ίσως από μιαν αντίσταση στο να σκίσω το πτυχίο μου, το βλέπω ως θαυμάσιο 'κυβιστικό', αν και ευάλωτο στα χρώματα και τις γραμμές, γυναικείο torso.
Κ.Γ.
Αν βάλω φωτιά στη καρδούλα, θα φτάσουν άραγε οι κάμπιες στη κορυφή;
Μου αρέσει τρελλάααα !!!!!!
χωρίς εξηγήσιμες ή μάλλον ευκόλως περιγράψιμες φιλοσοφικοκοινωνικές επεκτάσεις :Ο
Αδύνατον να πεισθώ να μην μου θυμίζει εκείνα τα περίτεχνα Αιγυπτιακά μπουκαλάκια γεμισμένα με άμμο σε διάφορα χρώματα και εκπληκτικά σχέδια.
Νομίζω ότι κάλλιστα θα μπορούσε κανείς να ψυχαναλύσει τα μέλη της παρέας με βάση τα σχόλια που καταθέτουμε ως αυθόρμητες αντιδράσεις στα ερεθίσματα που μας "πετάς".
Ο δικός μου συνειρμός περιελάμβανε ένα μείγμα από το σουρεαλισμό του Gaudi με τη λεπτή ευαισθησία του Kandinsky, αλλά και το ερωτευμένο ζευγαράκι,που παράτησε στο ισόγειο το μπαλόνι του και ξεκίνησε για ν' απολαύσει το γλυκό του από γύρη στην κατακόκκινη ταράτσα!
Μια ζεστή, χαμογελαστά προκλητική ανάρτηση!!!
ΥΓ: Δεν μπορώ ν' αφήσω ασχολίαστες τις προηγούμενες αναρτήσεις: εικονογραφείς και τους εφιάλτες του αυγουστιάτικου πιτσιρικά, τώρα που άρχισαν για τα καλά τα μαθήματα;
Μιά ανηφόρα είν'η ζωή...
μυρμήγκια ερωτευμένα,
στο μυρμηγκόσπιτο χωμένα
τον τζίτζικα ούτε ακούν
από τα κρύα που βροντούν
mariela Υλικό γιά κολλάζ τα πτυχία; :-Ρ
Κ.Γ. Μού αρέσει αυτό!
άιναφετς Δύσκολο το ερώτημα: πώς φθάνει κάποιος στην κορυφή- αναζητώντας την πρόκληση ή αποφεύγοντας τον κίνδυνο;
:-Ρ
ξωτικό Μέ έστειλες να ψάξω στον Γιούτουμπα πώς τα φτιάχνουν: με ακρίβεια καί υπομονή, βεβαίως ;-)
υπατία η αλεξανδρινή Αυτό ακριβώς, ο διαφορετικός τρόπος που καθένας μας περιγράφει την εικόνα που βλέπει, είναι ίσως το πιό συναρπαστικό στοιχείο τής επικοινωνίας μέσα από τα σέκοντς, ή παλιότερα, το dodoulis καί είμαι ευγνώμων γι' αυτή την ευκαιρία :-)
h.constantinos Με δύο πόρτες, αν δεν κάνω λάθος;
melidonism :-) Τζιτζίκια, τέλος- τού χρόνου πάλι!
Σωστά.
h.constantinos ;-)
Post a Comment