Μελαγχολικά και λάγνα τα μάτια της νύχτας. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Όμως να και λίγα λόγια από τον διάλογο μιας κερασιάς κι ενός αστεριού στο "Χρώμα του Φεγγαριού" της Αλκυόνης Παπαδάκη:
"Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:
- Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου! ... ... ... "
Πολύ, μα πάρα πολύ αγαπημένα μου τα λόγια που μετέφερε εδώ η Άστρια... τι άλλο μπορώ εγώ να πω παρά μόνο πως αγαπημένη είναι η νύχτα... και παράξενη κι ελπιδοφόρα κάθε φορά που περιμένεις να ξημερώσει η καινούργια μέρα με όσα έχει να φέρει...
5 comments:
Μελαγχολικά και λάγνα τα μάτια της νύχτας. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Όμως να και λίγα λόγια από τον διάλογο μιας κερασιάς κι ενός αστεριού στο "Χρώμα του Φεγγαριού" της Αλκυόνης Παπαδάκη:
"Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:
- Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου! ... ... ... "
Τι βλέμμα
σαν να αντικατοπτρίζει εκείνη την όμορφη πλευρά του κόσμου της Αλκυόνης Παπαδάκη που λέει και η Αστρια
Πολύ, μα πάρα πολύ αγαπημένα μου τα λόγια που μετέφερε εδώ η Άστρια...
τι άλλο μπορώ εγώ να πω παρά μόνο πως αγαπημένη είναι η νύχτα... και παράξενη κι ελπιδοφόρα κάθε φορά που περιμένεις να ξημερώσει η καινούργια μέρα με όσα έχει να φέρει...
(γιατί δεν με σταματάει κανείς;;;)
Στόμα δεν έχει και δεν μιλά...
άστρια Πολύ όμορφο, με συγκίνησε- σ' ευχαριστώ!
logia :-)
mariela Συνέχισε, παρακαλώ!
άιναφετς Ακριβώς.
Post a Comment