Θα μπορούσε αυτός ο φόβος για όλα αυτά τα εύθραυστα γυαλικά να μετουσιώνεται στον φόβο μπροστά σε λεπτά θέματα που πρέπει να επιλυθούν χωρίς ζημίες, συναισθήματα δικά μας και άλλων που δεν πρέπει να πληγώσουμε... Βέβαια τα σχέδια στον τοίχο κάθε φορά, ίσως θέλουν ειδική ερμηνεία από τον καλλιτέχνη:)
Τελικά αυτή η σειρά, πέρα από την λεπτομερή δουλειά είναι πολύ φιλοσοφημένη νομίζω:)
υγ. :) θυμήθηκα ένα σκυλάκι που είχαμε, και όταν σε όλο το δωμάτιο ήταν απλωμένη κάτω ολόκληρη "πολιτεία" λιλιπούτειων play mobil: ανθρωπάκια, έπιπλα αυτοκινητάκια κλπ, αυτό περνούσε ανάμεσα χωρίς να ρίχνει τίποτα...!!! (πάντα απορούσα πώς περνούσαν αυτά τα τέσσερα πόδια:))
(Ξανα)καλησπερίζω την εκλεκτή ομήγυρη και, προπάντων τη φιλόξενη οκοδέσποια! Τι λες, dodo, θα βγει νέα διαμπλογκική συνεργασία; ;) Πέρασα με διάθεση να κεραστώ χαμόγελα· εξ ου και το ύφος του προηγούμενου σχολίου μου. Να σου πω, Άστρια, θα συμφωνήσω μαζί σου όσον αφορά την αίσθηση που εισπράττω από αυτή τη σειρα. Μόνο που, ενώ στα προηγούμενα σχέδια/εικόνες η ηρωίδα μοιάζει σχεδόν ενήλικη, εδώ μου φάνηκε σαν κοριτσάκι που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο φόβο για τις συνέπειες μιας ζημιάς -κυριολεκτικής ή μεταφορικής- και την ενδόμυχη επιθυμία όλων των παιδιών να (τα) σπάσουν. Επέλεξα το δεύτερο. Μήπως πρέπει ν' ανησυχώ; Γεια σου και σε σένα, Άστρια! Να επιστρέφουμε σιγά σιγά... Ε; Πολλά πολλά ΑΦάκια, Μαγισσούλα μου
υπατία η αλεξανδρινή Μακάρι να ξαναζωντανέψουν οι διαμπλογκικές συνεγασίες!
Ομολογώ ότι δεν είχα φαντασθεί την εκδοχή που δίνεις, μάλλον επειδή όλη η σειρά έχει να κάνει με φόβους και απειλές- ο δρόμος προς την ενηλικίωση έχει πάντοτε κινδύνους ;-)
7 comments:
Only something?
I'm wearing my shoes and I'm alone in the room!
Θα μπορούσε αυτός ο φόβος για όλα αυτά τα εύθραυστα γυαλικά να μετουσιώνεται στον φόβο μπροστά σε λεπτά θέματα που πρέπει να επιλυθούν χωρίς ζημίες, συναισθήματα δικά μας και άλλων που δεν πρέπει να πληγώσουμε...
Βέβαια τα σχέδια στον τοίχο κάθε φορά, ίσως θέλουν ειδική ερμηνεία από τον καλλιτέχνη:)
Τελικά αυτή η σειρά, πέρα από την λεπτομερή δουλειά είναι πολύ φιλοσοφημένη νομίζω:)
υγ. :) θυμήθηκα ένα σκυλάκι που είχαμε, και όταν σε όλο το δωμάτιο ήταν απλωμένη κάτω ολόκληρη "πολιτεία" λιλιπούτειων play mobil: ανθρωπάκια, έπιπλα αυτοκινητάκια κλπ, αυτό περνούσε ανάμεσα χωρίς να ρίχνει τίποτα...!!! (πάντα απορούσα πώς περνούσαν αυτά τα τέσσερα πόδια:))
Ω, γειά σου Υπατία!!!!!!
πολύ χαίρομαι που "συναντιόμαστε" στο καλλιτεχνικό στέκι της dodo:)
Υπατίτσα και Αστεράκι τι όμορφο συναπάντημα...
Πότε θα επιστρέψουν οι "μπλογκοάσωτες" στα σπιτικά τους??? μας ΛΕΊΠΕΤΕ! :-P
https://www.youtube.com/watch?v=Jj737I8oYMA
υπατία η αλεξανδρινή Καλώς την, πού είχες χαθεί;!
άστρια Δεν το είχα φαντασθεί αυτό, μού αρέσει η σκέψη!
Δεν ξέρω πόσο φιλοσοφημένη είναι η σειρά, ξέρω μόνον ότι έπρεπε να γίνει, ώστε να τακτοποιηθούν κάποιοι προσωπικοί "λογαριασμοί" ;-)
Οι γάτοι είναι έτσι προσεκτικοί, νομίζω πως το σκυλάκι πρέπει να ήταν ξεχωριστό!
άιναφετς Τι ωραίο- σαν παιδικό παραμύθι! Ευχαριστώ :-)
(Ξανα)καλησπερίζω την εκλεκτή ομήγυρη και, προπάντων τη φιλόξενη οκοδέσποια! Τι λες, dodo, θα βγει νέα διαμπλογκική συνεργασία; ;)
Πέρασα με διάθεση να κεραστώ χαμόγελα· εξ ου και το ύφος του προηγούμενου σχολίου μου.
Να σου πω, Άστρια, θα συμφωνήσω μαζί σου όσον αφορά την αίσθηση που εισπράττω από αυτή τη σειρα. Μόνο που, ενώ στα προηγούμενα σχέδια/εικόνες η ηρωίδα μοιάζει σχεδόν ενήλικη, εδώ μου φάνηκε σαν κοριτσάκι που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο φόβο για τις συνέπειες μιας ζημιάς -κυριολεκτικής ή μεταφορικής- και την ενδόμυχη επιθυμία όλων των παιδιών να (τα) σπάσουν. Επέλεξα το δεύτερο. Μήπως πρέπει ν' ανησυχώ;
Γεια σου και σε σένα, Άστρια! Να επιστρέφουμε σιγά σιγά... Ε;
Πολλά πολλά ΑΦάκια, Μαγισσούλα μου
υπατία η αλεξανδρινή Μακάρι να ξαναζωντανέψουν οι διαμπλογκικές συνεγασίες!
Ομολογώ ότι δεν είχα φαντασθεί την εκδοχή που δίνεις, μάλλον επειδή όλη η σειρά έχει να κάνει με φόβους και απειλές- ο δρόμος προς την ενηλικίωση έχει πάντοτε κινδύνους ;-)
Post a Comment