24 April 2017

The DIVER, wh


5 comments:

ξωτικό said...

Μα τι γλυκιά ντροπαλοσύνη !!! Τι απίθανο ύφος !!!

Άστρια said...

Έτσι ακριβώς όπως το κατέγραψε το ξωτικό!!!

Θέλεις να το πάρεις μια αγκαλιά να το προστατέψεις...



και ένα τρυφερό:) https://www.youtube.com/watch?v=egCEf4ruyDI

Anonymous said...

Τα βήματά του μπερδεμένα, μετρούσε τα φτερά του και όλο τα έβρισκε λίγα και ο δρόμος τόσο μακρύς. Αισθάνθηκε λύπη για το μέλλον κι ας είναι το παρόν του κατάλευκο. Τα μάτια του όταν αντίκρυσαν το άγνωστο έγιναν δυο μικρές μαύρες τελείες λύπης, σε ένα κείμενο που μόλις έλεγε ν΄αρχίσει.
Όμως το γαλάζιο του Ουρανού απλώθηκε σα μητρικό χάδι στο σώμα του και τον παρηγόρησε.
Του έδωσε κουράγιο, "Εντάξει, θα συνεχίσω" ψέλλισε διστακτικά και το πρώτο βήμα έγινε, ο ακρογωνιαίος λίθος στο οικοδόμημα του κάθε ταξιδιού.....είναι ο Ουρανός.

Πουπερμίνα said...

Ωχ, πώς και κάθησα πάνω σ' ένα βρεγμένο φθινοπωρινό φύλλο ανοιξιάτικα;

dodo said...

ξωτικό :-)

άστρια Καθένας έχει ανάγκη από αγκαλιά- ευχαριστώ!

ηλιογράφος Κρατώ το σχόλιό σου ώστε να το ξαναδιαβάζω κάθε φορά που ξημερώνομαι με τον ουρανό να κατεβαίνει στο κεφάλι μου, γκρίζος σαν την στάχτη- γιά να μού θυμίζει ότι το φως είναι προνόμιο και ευλογία, όχι αυτονόητο δικαίωμα.

πουπερμίνα Μικρό το κακό ;-)