πολύ θλιμμένο βλέμμα κόκκινο σαν αίμα και όχι ροζ το βλέπω εγώ... και ένα πουλάκι, μια νότα αισιοδοξίας!!! Η παραίτηση του ανθρώπου και η προσπάθεια του πτηνού της επαναφοράς στα γήινα, στην ίδια τη ζωή...
:))) Αν ήμουν δίπλα θα του χαμογελούσα ... είμαι σίγουρη ότι θα πρόσεχε το πουλάκι και το κόκκινο χρώμα θα κάλυπτε το γκρίζο, (όχι, όχι, δεν μιλάω για τo κόκκινο του πόνου ή για αποτέλεσμα ...ερυθρόδερμου:))...αλλά για το κόκκινο της ζωντάνιας.
7 comments:
πολύ θλιμμένο βλέμμα
κόκκινο σαν αίμα και όχι ροζ το βλέπω εγώ...
και ένα πουλάκι, μια νότα αισιοδοξίας!!!
Η παραίτηση του ανθρώπου και η προσπάθεια του πτηνού της επαναφοράς στα γήινα, στην ίδια τη ζωή...
αυτό το συναίσθημα μου προκαλεί η ζωγραφιά σου!
Και αυτός "οίμοι" μοιάζει να αναφωνεί...
logia Χαίρομαι που είδες τόσα πολλά και σ'ευχαριστώ!
h.constantinos Μάλλον σιωπηλό τον βλέπω ;-)
:)))
Αν ήμουν δίπλα θα του χαμογελούσα ... είμαι σίγουρη ότι θα πρόσεχε το πουλάκι και το κόκκινο χρώμα θα κάλυπτε το γκρίζο, (όχι, όχι, δεν μιλάω για τo κόκκινο του πόνου ή για αποτέλεσμα ...ερυθρόδερμου:))...αλλά για το κόκκινο της ζωντάνιας.
άστρια "Αν ήμουν δίπλα θα του χαμογελούσα": Και θα σού αντιχαμογελούσε οπωσδήποτε, δεν έχω καμμιάν αμφιβολία!
así estaba hoy dodo, hasta que llegó tu comment!
gracias!!!
ingrid a los 26 ;-)
Post a Comment