26 April 2017

The FLYER, wh



5 comments:

ξωτικό said...

Σαν καμικάζι αλλά προς τα πάνω !

Anonymous said...

Πέταξε το περιστέρι ανάμεσα από πύρινες συμπληγάδες. Αίμα στόλισε ένοχα τις άκρες των φτερών του και η στάχτη της λήθης προσπάθησε να καλύψει αυτή την ντροπή.
Κάτασπρος ο Ουρανός λες και ζήλεψε τα οστά των νεκρών, έμεινε βουβός και ακίνητος σα στήλη άλατος που αντίκρισε για τελευταία φορά τα Σόδομα.
Πουθενά.
Στο ράμφος ενός περιστεριού χώρεσε πια η ανθρωπιά και ταξιδεύει.
Μόνη.
Ντυμένη όμως στο απαλό ροζ ενός αλλοτινού ηλιοβασιλέματος, μεταφέρει το χαμόγελο του Θεού.
Θα τα καταφέρει.

dodo said...

ξωτικό Αυτό το "προς τα πάνω" είναι πάντα το ζητούμενο ;-)

ηλιογράφος Πολλά θαυμαστικά. Καί ευχαριστίες :-)

Άιναφετς said...

Όταν το πέταγμα είναι Πέταγμα, δεν έχει σημασία (για μένα) προς τα που πηγαίνει φτάνει να πετά!
Τι χαρά να διαβάζουμε και εδώ τον Ηλιογράφο! ;-)

dodo said...

άιναφετς Συμφωνώ (και στα δύο)!